Το κίτρινο χρώμα του Βαν Γκόγκ και μία πόρνη του 20ου προς το τέλος.





Τα γεγονότα προπαραμονή Χριστουγέννων του 1888 είναι κάπως συγκεχυμένα, ο Βίνσεντ και ο Πωλ ζωγράφιζαν μαζί, ο Πωλ ήταν κάπως αλαζονικός και γούσταρε να του επιβάλλεται, του Βίνσεντ, ή έτσι νόμιζε ο Βίνσεντ, και τσακωθήκανε ξανά, αλλά τώρα πιο άσκημα, και σηκώθηκε ο Πωλ να φύγει, όμως ο Βίνσεντ πήγε από πίσω μουλωχτά με μία φαλτσέτα ανοιγμένη, οπότε γυρνάει ο Πωλ που τον άκουσε και του λέει "τι πα να κάνεις εκειπέρα;". Το βάζει ο Βίνσεντ στα πόδια, εξαφανίζεται, και μετά έκοψε το αυτί του με τη φαλτσέτα, και τόβαλε σ' ένα μαντήλι, και μπήκε στο μπουρδέλο που πηγαίνανε παρέα με τον Πωλ, και βρήκε μία κοπέλλα που δούλευε εκεί, και της χάρισε το αυτί. Που ήταν δεκάξι χρονών αυτή, ανήλικη. Αλλά ίσως να ήταν υπηρέτρια, να μην ήταν εκδιδομένη.

Την άλλη μέρα πήγε στο νοσοκομείο, ο Βίνσεντ, μαζέψανε και το αυτί, αλλά που να το κολλήσουνε.

Ο Πωλ πήρε των ομματιών του και γύρισε στο Παρίσι. Αλλά συνέχισαν να είναι φίλοι, ο Βίνσεντ και ο Πωλ, και γράφανε γράμματα ο ένας στον άλλο, λέγανε τα δικά τους, για ζωγραφική κυρίως.

Αυτά εγώ τα διάβασα τον Απρίλιο του 1990, κι' έγραψα ένα ποίημα με τίτλο "Το κίτρινο χρώμα του Βαν Γκόγκ και μία πόρνη του 20ου προς το τέλος." Και τόδωσα του Χάρη Καβαλλιεράτου, διότι του ταίριαζε το ύφος να βάλει μουσική καλύτερα από εμένα, όπερ και επιβεβαιώθηκα εκ του αποτελέσματος.

Το τραγουδήσανε ο Χάρης Καβαλλιεράτος και η Μπάρμπαρα Σάουτερ, ο Χάρης έπαιξε και τις κιθάρες, η Μπάρμπαρα πέρασε κι' ένα βιολί. Ο Θοδωρής Κοτεπάνος έπαιξε πιάνο. Και η μπάντα των πνευστών, εξαιρετική (Γιάννης Παπαγιάννης όμποε, Σπύρος Γατζιάς τρομπόνι, Νίκος Ζερβόπουλος τούμπα, Γιάννη Κερκύρας κόρνο.)  Και εκδόθηκε στο L.P "Ιχνογραφία", το 1991, από τον Σείριο.

Το θυμήθηκε ο καλός φίλος ολωνών μας, ο Μάκης Γκαρτζόπουλος, μαζί με τους ορθογραφικούς μου ακροβατισμούς (εγώ τόχα ξεχάσει αυτό,) και το ανέβασε στο γιουτιούμπ.

Τον ευχαριστούμε από την καρδιά μας.

Το τραγούδι. Το κίτρινο χρώμα του Βαν Γκόγκ και μία πόρνη του 20ου προς το τέλος.

https://www.youtube.com/watch?v=NgY5MosjhY0

Ο πίνακας. Βίνσεντ Βαν Χόχ, Καφενείο την νύχτα, 1888. Πινακοθήκη του Πανεπιστημίου του Γιέηλ.



Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ου παντός πλειν ες Κόρινθον

Εικόνα
Είχανε οι αρχαίοι μια παροιμία που λέει ουκ παντός πλειν ες Κόρινθον, που πάει να πει δεν πάει ο πάσα ένας στην Κόρινθο. Διότι πλειν θα πει πληρώνειν. Και διότι είχε στην Κόρινθο μία εταίρα που την λέγαν Λαΐς. Αυτή η εταίρα ήταν σα να λέμε πουτάνα, αλλά με την καλή έννοια. Διότι άμα χρεώνεις τη νύχτα 3.000 € στον χώρο σου, ούτε βιζιτού λέγεσαι, ούτε έσκορτ, ούτε τίποτα. Λέγεσαι Υπεράνω. Ήταν λίγο φραγκοφονιάς, η Λαΐς, αλλά μετά λόγου γνώσεως. Διότι για να βγάζεις τέτοια λεφτά με την τέχνη σου, παναπεί πως έχεις μεράκι. Δεν γίνεσαι Πικάσσο άμα δεν αγαπάς τη ζωγραφική. Ούτε Κάλας άμα δεν αγαπάς την όπερα, ούτε Μοσχολιού, ούτε Μίκη Θοδωράκης, ούτε Χουντίνι. Οπότε, δεν μπορεί, το πήγαινε το γραμματάκι, η Λαΐς. Καθότι ούτε Άξιον Εστί γράφεται για τα φράγκα, ούτε στο ποτάμι δεμένος με αλυσίδες μέσα σε κιβώτιο καρφωμένο και βαρίδια μέσα να πάει στο πάτο πέφτεις για τα φράγκα. Λέω εγώ τώρα, εσείς μπορεί να διαφωνείτε. Γιατί εγώ το πάθος και τη βουρλισία του αλλουνού το σέβομαι, κι...
Διαβάστε περισσότερα

Τον Νίκο τον γνώρισα ακουσίως.

Εικόνα
  Μία φίλη μου είχε ζητήσει να της γράψω τα τραγούδια μου σε κασέτα «για να τ’ ακούει». Εκείνη τα πήγε του Νίκου. Κι’ αυτός ενδιαφέρθηκε να τα ηχογραφήσει στο στούντιο της οδού Παπάφη. Ήταν άνοιξη του 1980. Είχα πάρει πτυχίο τον Μάρτιο, και ετοιμαζόμουν να φύγω διακοπές τον Ιούνιο στο εξωτικό Κέντρον Εκπαιδεύσεως «Παλάσκας». Περιμένοντας, γέμιζα το κενό μου στην Θεσσαλονίκη, φιλοξενούμενος σ’ ένα διαμέρισμα της οδού Δαγκλή, παρέα με αιώνιους φοιτητές, φρικιά, περιθωριακούς, χρήστες, μηχανόβιους, γόνους καλών οικογενειών και γάτες. Μάλιστα, ο ενοικιαστής του διαμερίσματος ανήκε σε όλες τις πιο πάνω κατηγορίες, εξαιρουμένης ίσως της τελευταίας. Όμως δεν ήταν η πανίδα του διαμερίσματος που με χάλαγε. Η αγωνία μου -κρυφή, αλλά συνειδητή- άλλη ήταν: άξιζαν άραγε τίποτα τα τραγούδια μου; Κι’ αν ναι, υπήρχε τρόπος να ακουστούν έξω από το αμφιθέατρο της Νομικής του Αριστοτελείου; Ερχόταν λοιπόν ο πέραν πάσης προσδοκίας Νίκος να δικαιώσει τους πόθους μου. Γιατί δεν ήταν ένας σκέτος πα...
Διαβάστε περισσότερα

Επί Δικαίου και αδίκων

Εικόνα
    Νύχτα και φέγγει το Στρατοδικείο   Ιούλιος 1946, οι πρώτες εκτελέσεις στο Επταπύργιο. Θεοχάρης Σαπρανίδης και Γιώργος Καλέμος Ήταν γύρω στο 1958, πριν πάω δημοτικό, δυό χρόνια πριν είχε χτιστεί το σπίτι στο Χαλάντρι. Είχαμε ωστόσο γειτόνους. Στο παραδίπλα νεότευκτο ήταν μια οικογένεια από την Πάτρα ή την Ναύπακτο. Ο πατέρας ήταν τραπεζικός, κι’ είχαν τρία παιδιά. Ο μεσαίος -ανάμεσα σε δυο κορίτσια- ήταν ο Θεμιστοκλής. Ήταν -συνεχίζει να είναι- έναν χρόνο μεγαλύτερος από εμένα. Και παίζαμε.   Μια μέρα, ο Θεμιστοκλής μου είπε πως στον συμμοριτοπόλεμο ο πατέρας του ήταν βασιλικός επίτροπος στο στρατοδικείο, είχε σπουδάσει νομική. Θυμάμαι και μία φωτογραφία του με θερινή στολή ανθυπολοχαγού. Προφανώς έφεδρος. Και πως αυτός έδινε την χαριστική βολή στους συμμορίτες.   Ποτέ δεν ξαναμιλήσαμε γι’ αυτό με τον Θεμιστοκλή. Μετά από δύο χρόνια ο πατέρας του πέθανε από έναν -σπάνιο τότε- καρκίνο στο συκώτι. Εμείς συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα, στο Δημοτικό,...
Διαβάστε περισσότερα