Όνειρο με την Λ. (Χαράματα της 21ης Μαρτίου 2018.)

 Μία κοινή φίλη μου έλεγε τις προάλλες πως ήμασταν το πιο σουρρεαλιστικό ζευγάρι του 20^ου αιώνα. Τέλος πάντων, ήταν αστή με κουλτούρα και ήμουν λέχρος, με κουλτούρα επίσης, αλλά δεν το έδειχνα. Την κουλτούρα δεν έδειχνα, θέλω να πω, όχι πως ήμουν λέχρος. Δεν μου φαινόταν, η κουλτούρα. Αλλά αυτή που είχε κουλτούρα επίσης, δεν της διέφυγε. Που είχα κουλτούρα, δηλαδή. Και δεν ήμουνα λιγούρης, ήμουνα πολύ αυθεντικό παιδί. Να μην μακρυγορώ όμως, το ζωτικό σημείο προσέγγισης ήταν άλλο. Έχω να την δω ίσως και τριάντα χρόνια.

 Ας έρθω στο όνειρο. Είμαστε στην στροφή της Αγίας Βαρβάρας, αλλά είναι δεκαετία του πενήντα. Εκεί που ήταν μία βίλλα κάτασπρη κάποτε. Η Λ. έχει κλείσει κάποια δωμάτια για μερικές μέρες, έχει άκρες παντού αυτή. Είναι κι' ένας επιστάτης εκεί, ο ιδιοκτήτης ζει στο εξωτερικό. Τον καλεί στο κινητό του, "κύριε Μίλτο, εντάξει, ήρθαν τα παιδιά, ναι, θα τα βάλω στο μεγάλο δωμάτιο, το δυτικό." Ύστερα μας έδειξε όλο το σπίτι, παντού μπαλκόνια, δωμάτια, σαλόνια, έφυγε ο επιστάτης, τρέχουμε πέρα δώθε, μυρίζει φρεσκολουστραρισμένο παρκέ.

 Γιατί είναι απόγευμα, και είναι Ιούνιος. Ο ήλιος μπαίνει από τις γρίλιες. Μυρίζει τριαντάφυλλα στον κήπο. Έχει ησυχία. Γελάμε καθώς αγγιζόμαστε με την γνωστή οικειότητα των παλιών εραστών.

 Το τραγούδι: Πατρίδα μας όλος ο Κόσμος, του ιταλού αναρχικού Πιέτρο Γκόρι, που τόγραψε το 1895. Όπως ακούγεται στη σκηνή που το παράξενο πλοίο μπαίνει στο λιμάνι, και τον ναύτη του Ποτέμκην, από το Σουήτ Μούβι του Ντούσαν Μακαβέγιεφ. Κλικ εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=_N6we7OUOOk

 Η ζωγραφιά: Ζευγάρι στον Χρόνο. Παστέλ και ακρυλικά σε Α4 πολυτελείας.