Μοσχαράκι βραστό κατσαρόλας
-Θέλω λιγάκι να σας πω μια ιστορία που μου συνέβη με τον κύριο κειπέρα στην
άκρη'''
-Ποιόν; Τον ηθοποιό;
-Τον ηθοποιό...
-Τον καλλιτέχνη;
-Ναι, τον καλλιτέχνη. Ήταν ένα καιρό που έπαιζα σε μία ταινία, καλοκαίρι
στο Παρίσι, με τον Ζαν Γκαμπέν. Και κάθε βράδυ ερχόμασταν εδώ γιατί δεν είχε
πολύ κόσμο, και δειπνούσαμε κειπέρα, μετά το γύρισμα, δειπνούσαμε κειπέρα, κάθε
βράδυ, μετά το γύρισμα. Ήταν καλοκαίρι, ήταν ωραία, ήταν υπέροχα...κι' ένα βράδυ
κει που δειπνούσαμε οι δύο μας, ποιόν βλέπουμε και καταφθάνει; ο κύριος Μπλιέ. Ο
οποίος μας βλέπει, και την συνέχεια την μαντέψατε, καθόμαστε κι' οι τρεις μαζί
κι' αρχίζουμε να τρώμε. Κι' εκείνη την εποχή, να διευκρινίσω, πιο καλά να μας
ντύνεις παρά να μας ταΐζεις, και τους τρείς, δεν παίζαμε. Και -φυσικά- για τι
πράγμα μιλάγαμε τρώγοντας; Μεταξύ διανοουμένων...
-Ωωω (μπουκωμένος) θα τόβρισκα....
-Καταλαβαίνεις, για συνταγές μαγειρικής , γι' αυτό, για τ' άλλο... και για
εστιατόρια. Και στο τέλος του δείπνου, που μόνο ένας θεός ξέρει τι δείπνο ήταν,
αυτός εκεί λέει "μόλις ανακάλυψα ένα μαγαζί ονειρεμένο." "Α,
ναι;" του λέει ο Γκαμπέν, "και περί τίνος πρόκειται;" Κι' αυτός
εκεί έκλαιγε που τούλεγε, κι' εντωμεταξύ η κοιλιά του ήταν ίσαμε κει να σκάσει,
"κάνει ένα μοσχαράκι βραστό κατσαρόλας," και τα λοιπά, και τα λοιπά, κι' αρχίζει
να το ζωγραφίζει, το μοσχαράκι, λοιπόν, εν συντομία, σου δίνω τον λόγο της τιμής
μου...
-Μας έσωσε τη ζωή...
-Ακριβώς! Σηκώθηκαν από το τραπέζι, και ο Ζαν λέει "πάμε τώρα!" Αδύνατον, παιδιά, λέω εγώ. Αύριο εντάξει, να πάμε! Τους έσωσα τη ζωή. Διότι, στις έντεκα η ώρα την νύχτα
θα παίρναμε τ' αμάξι να πάμε να φάμε το μοσχαράκι βραστό κατσαρόλας...
Το βίντεο: Ο Λίνο Βεντούρα διηγείται τρώγοντας μιαν ιστορία με τον Μπερνάρ
Μπλιέ και τον Ζαν Γκαμπέν που τρώγανε και λέγανε ιστορίες για φαΐ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου