Υπέροχα μαργαριτάρια του ύπνου και του βίου μου

Είμαστε όλο το σόι των Γιοκούς στο σπίτι του Γαργαντούα στο Χαλάντρι, και πρόκειται να αρραβωνιαστώ, κι' έχουν έρθει τα πεθερικά, και προσπαθώ να τους βολέψω στο τραπέζι, δεν έχει αρκετές καρέκλες. Τώρα εγώ αρραβωνιάζομαι με την αδελφή μιας παλιάς μου φίλης που τα είχαμε κάποτε, αλλά συγχρόνως είμαι και πεντρεμένος, και η γυναίκα μου μου κάνει παρατηρήσεις και υποδείξεις, πως να κάνω αυτό και πως να κάνω το άλλο. Εν τω μεταξύ, η αρραβωνιαστικιά γίνεται μια η αδελφή της φίλης μου και μια η φίλη μου η ίδια, και μπερδεύομαι. Εντωμεταξύ, πήγανε όλοι για ύπνο, κι' έμεινε μόνο η αρραβωνιαστικιά στην κουζίνα, που είναι τώρα ένα κοριτσάκι που ήμουν ερωτευμένος όταν ήμουν δέκα χρονών. Της λέω άμα ξημερώσει θα πάω να της πάρω γάλα, κι' άμα θέλει κανά μπισκότο, τυρόπιτα, τι θέλει. Ξημερώνει με τα πολλά. Θέλω να πάω να ψωνίσω και στο μπακάλικο, να τους ταΐσω όλους αυτούς, το μεσημέρι. Έρχεται και ο Αμίν μαζί. Έξω κάνει κρύο, ψιχαλίζει, και οι δρόμοι έχουν λάσπες όπως πα...

Στην Νοόμι και τον Σάββα και τον Γιάγκο, να ζήσουν να τον θυμώνται. K υκλοφορούσε με μία γάτα ζωντανή δίκην κασκώλ στον σβέρκο του. Το 1970 αυτό, μέσα στην μαύρη επταετία, επί της Πανεπιστημίου μέρα μεσημέρι. Ε, δεν ήταν φερσίματα τους καθενός, αυτά. Κι' είχε τα μαλλιά ως τους ώμους, και γένεια, και αμπέχονο του στρατού μεταχειρισμένο αμερικάνικο από το Μοναστηράκι, και τζην ξασπρισμένο, και χαϊμαλιά. Είχε και μια σακκούλα από μπατζάκι παντελονιού. Κει μέσα είχε συλλήβδην τον θησαυρό του Αλή Μπαμπά, τσιγάρα δύο μάρκες, ένα πακέτο ελληνικά και κάποτε κανά λαθραίο Μάλμπορο, Πωλμώλ, Κεντ ξερωγώ, τότε ήταν εισαγωγής, πανάκριβα, του φέρνανε από το ντιούτη φρη του αεροδρομίου. Και μία πίπα, τότε κάπνιζαν οι πολύ εκκεντρικοί μόνο. Και έναν άθλιο καπνό που έβρισκες τότε, μάρκα "Εγγλέζικον," και σπίρτα επίσης, τότε δεν είχε μπικ. Μολύβια, γόμες, πένες, ραπιδογράφους, μπλοκάκια και μία βούρτσα για τα μαλλιά, αν θυμάμαι καλά. Και φυσαρμόνικες Piccolo της Hohner στο κό...

Ο Νέγρος δεν υπάρχει. Όχι παραπάνω από τον Λευκό.                                                             Φραντς Φανόν Ήτανε μία εξώλης και προώλης. Που την έχανες που την έβρισκες, Φωκίωνος Νέγρη, Σελέκτ, Οριεντάλ, στην Κουίντα, που παίζανε μετά οι Φόρμινξ, τραβιότανε μ' ένανε, που ήτανε μετά στους Φόρμινξ, όχι τον Παπαθανασίου, ούτε τον Ντέμη Ρούσσο, έναν άλλον, ποδοσφαιρισταί, ηθοποιοί, μετά και με τον Μπάρκουλη, τότε είχε ξεκινήσει αυτός, είχε και αυτοκίνητο, και με ένα τεντημπόη μετά, αυτόν τον πιάσαν που έριχνε γιαούρτια, και τον κουρέψανε και τον βάλαν στην εφημερίδα. Κι' άλλους πολλούς είχε, εξώλης και προώλης. Από μικρή αυτά, μόλις είχε βγάλει το Γυμνάσιο. Τέλ...

 Μία κοινή φίλη μου έλεγε τις προάλλες πως ήμασταν το πιο σουρρεαλιστικό ζευγάρι του 20 ου αιώνα. Τέλος πάντων, ήταν αστή με κουλτούρα και ήμουν λέχρος, με κουλτούρα επίσης, αλλά δεν το έδειχνα. Την κουλτούρα δεν έδειχνα, θέλω να πω, όχι πως ήμουν λέχρος. Δεν μου φαινόταν, η κουλτούρα. Αλλά αυτή που είχε κουλτούρα επίσης, δεν της διέφυγε. Που είχα κουλτούρα, δηλαδή. Και δεν ήμουνα λιγούρης, ήμουνα πολύ αυθεντικό παιδί. Να μην μακρυγορώ όμως, το ζωτικό σημείο προσέγγισης ήταν άλλο. Έχω να την δω ίσως και τριάντα χρόνια.  Ας έρθω στο όνειρο. Είμαστε στην στροφή της Αγίας Βαρβάρας, αλλά είναι δεκαετία του πενήντα. Εκεί που ήταν μία βίλλα κάτασπρη κάποτε. Η Λ. έχει κλείσει κάποια δωμάτια για μερικές μέρες, έχει άκρες παντού αυτή. Είναι κι' ένας επιστάτης εκεί, ο ιδιοκτήτης ζει στο εξωτερικό. Τον καλεί στο κινητό του, "κύριε Μίλτο, εντάξει, ήρθαν τα παιδιά, ναι, θα τα βάλω στο μεγάλο δωμάτιο, το δυτικό." Ύστερα μας έδειξε όλο το σπίτι, παντού μπαλκόνια, δωμάτια, ...

Είμαστε στο πατρικό του εξαδέλφου μου, στο Χαλάνδρι, του επιλεγόμενου Γαργαντούα. Είναι βράδυ. Πολλοί συγγενείς μαζεμένοι, ακούω τις φωνές τους, είναι η ώρα να φύγουμε. Η γιαγιά μου η Μαρία σπρώχνει την αδελφή της, την Αλεξάνδρα, που είναι σε καροτσάκι. Αυτή την θεία την Αλεξάνδρα, την λέγανε Γαρίδαινα, και μόνο η γιαγιά η Μαρία την έλεγε Αλεξάνδα. Γιατί ήταν παντρεμένη με τον Γαρίδη. Που τον λέγαν Γιώργο δηλαδή, αλλά όλοι τον φωνάζαν Γαρίδη, το επώνυμό του. Πάω να βοηθήσω με προθυμία, σηκώνω στα χέρια το καροτσάκι με την Γαρίδαινα να το κατεβάσω από τα σκαλάκια της κουζίνας στον κήπο, πούπουλο εντωμεταξύ η Γαρίδαινα. -Πρόσεχέ την, μου λέει η γιαγιά η Μαρία, "δεν την βλέπεις πως είναι, χάσκει ο κώλος της να βγει η ψυχή της, όπου νάναι θα πεθάνει!" Οπότε γυρνάει και η Γαρίδαινα και της λέει "μπα, που κακό ψόφο νάχεις, κακούργα!" Και κρυφογελάγανε. Οι φωτό:   Η γιαγιά μου η Μαρία,  ο Γαργαντούας κι' εγώ. Γύρω στο 1954-55. ...

Μπορεί και νάμαστε στη Λέσβο, χειμώνας, συννεφιά. Σε κάποιο ορεινό χωριό. Εκεί έχει τέτοια καφενεία. Με χρωματιστό πλακάκι, και θαλασσί λαδομπογιά, και απέραντο ψυγείο, νέον, και τζαμαρία μπροστά. Γυρίζουνε μια ταινία, κι' είμαι ο πρωταγωνιστής. Υποδύομαι έναν πολιτικό πρόσφυγα, γυρνάει αυτός από την Τασκένδη, το 1976 περίπου, στο χωριό του. Μα οι συντοπίτες του δεν τον γουστάρουν, και κάνουν δικαστήριο στο καφενείο να τον απομακρύνουν. Πρόεδρος είναι ο κοινοτάρχης, γραμματέας ο γραμματέας της κοινότητος, εισαγγελέας ο εκπρόσωπος της νομαρχίας, μέλη ο δάσκαλος, ο παπάς, ο κομματάρχης, ο επίτροπος, κι' ένας δύο τοπικοί παράγοντες ακόμη. Το καφενείο είναι γεμάτο από ανθρώπους του χωριού, προσφέρθηκαν ανιδιοτελώς για τα γυρίσματα, έτσι κι' αλλιώς εκειπέρα την βγάζουν κάθε απόγευμα. -Να, είναι απλό, μου λέει ο σκηνοθέτης, ο πρώην πασόκος και νυν σύριζα, ο με την κοιλίτσα, και ο που φοράει μπεζ πουλόβερ με σχέδια ρόμβοι καφέ-κεραμιδί, μπεζ παντελόνι ...