Οι ιάπωνες
Το εξής κείμενο το έγραψα σ' ένα νησί
το καλοκαίρι, πάνε πολλά χρόνια. Είχα ένα τετράδιο κι' έγραφα. Δεν ξέρω πως μούρθε.
Ήταν τότε που είχαν δημοσιεύσει μια έκθεση του Έβερτ όταν ήταν μικρός στο σχολείο
με τίτλο "Η Απωνία." Οι ιάπωνες λοιπόν δεν είναι αντιπαθείς, ούτε έχουν
πειράξει άνθρωπο, θέλω να πω από τον Δεύτερο Παγκόσμιο και μετά. Βγάζανε βέβαια
πολλές φωτογραφίες, τότε δεν ήταν ψηφιακές όπως τώρα που βγάζει το κάθε ψώνιο,
κι' έκανε εντύπωση το φαινόμενο αυτό γιατί οι ιάπωνες βγάζανε ό,τι νάναι,
σκουπιδοντενεκέδες, τα τρόλεϊ, τις στήλες του Ολυμπίου Διός. Αλλά είχανε κι' ένα
δίκιο, διότι σου λέει πότε θα ξανάρθω εγώ στην Ελλάδα.
Γύρισα λοιπόν τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα. Έγραφα ένα
δίσκο (και σιντί) τότε, και είπα να το βάλω μέσα. Υπήρχε ένα πρόβλημα όμως, εγώ
δεν είμαι καλός στην απαγγελία. Οπότε πήρα τηλέφωνο μία φίλη μου που ήταν
τραγουδίστρια, που άμα μιλάει σου φαίνεται κάπως αφελής, αλλά αυτό είναι εν μέρει καλη τη πίστει εκ του φυσικού της και εν μέρει το κάνει επίτηδες, κι' άμα πας να της απαντήσεις
αλαζονικώς, ξερόλας και καλά να πούμε, καταλαβαίνεις πόσο μάπας είσαι, σε δουλεύει ψιλό γαζί δηλαδή. Οπότε είπα αυτήν θα βάλω, είναι ιδανική.
Την κάλεσα στο τηλέφωνο, και της λέω πως φτιάχνω ένα
δίσκο, και μου λέει αυτή πως "δεν θέλω να τραγουδήσω, μωρέ," αυτό το
είπε λίγο ναζιάρικα, γιατί όλοι την φωνάζαν φιλική συμμετοχή κι' αισθανόταν λίγο μαϊντανός, και βαρέθηκε αυτή την κατάσταση, έτσι είπε. Οπότε της λέω πως
δεν την θέλω να τραγουδήσει, να διαβάσει κάτι την θέλω. Και είπε εντάξει.
Καταφθάνει λοιπόν ένα απόγεμα στο στούντιο. Ο καιρός
ήταν αυτός ο γλυκός του Σεπτεμβρίου. Είχε βαφτεί λίγο. Φόραγε κι' ένα φουστανάκι,
ροδακινί, πορτοκαλλί, βυσσινί, όλα σε τόνους παστέλ, σαν περβόλι τον Απρίλη μοσχοβόλαγε,
θεούλη μου, είπα, πόσο όμορφη είναι, ποτέ μου δεν την είχα δει τόσο όμορφη. Ή
δεν την είχα προσέξει, γιατί τα είχε μ' έναν φίλο μου παλιότερα, αλλά μετά τα χαλάσανε.
"Στις ομορφιές σου είσαι," είπα. "Αλήθεια;" είπε εκείνη, και χάρηκε με την έκπληκτη εκείνη έκφρασή
της, και στα παραπλανητικά και στ' αλήθεια.
Πήγα λίγο πίσω να την καμαρώσω. Και τι να δω; Στα
ποδαράκια της φόραγε κάτι αρβύλες του στρατού δύο νούμερα παραπάνω. "Βρε σύ!"
την μαλώνω με όλη μου την τρυφερότητα, "τι τα θες τα παλιοπάπουτσα;"
"Δεν ταιριάζουν, ε;" μου αποκρίνεται αυτή έμπλεως
απογοητεύσεως. "Εμ όχι" της λέω, και κοιτάγαμε και οι δύο τις αρβύλες.
Έγινε μια μικρή σιωπή. "Τόκανα μωρέ για να σπάσει αυτό το υπερευαίσθητο το
γυναικείο," λέει και κείνη στο τέλος.
Πήγε μέσα και το είπε άπταιστα με την πρώτη.
Στο βίντεο: η Σαβίνα Γιαννάτου ερμηνεύει τους Ιάπωνες,
Ατασθαλίες, Λύρα, 1993.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου