Υπέροχα μαργαριτάρια του ύπνου και του βίου μου

Απόρησα με την ανακοίνωση στον τύπο των τριών ιατροδικαστών που έκριναν απροσδιόριστα τα αίτια του θανάτου του Ζακ Κωστόπουλου. Στην ανακοίνωσή τους αναφέρουν πως έγινε νεκροψία στα σπλάχνα, αλλά δεν λέγεται κουβέντα για τον εγκέφαλο. Κι' ας φαίνεται στο βίντεο πως τις περισσότερες κλωτσιές τις έφαγε το θύμα στο κεφάλι. Να σημειωθεί πως θάνατος από εγκεφαλική αιμορραγία μπορεί να προκληθεί και χωρίς εξωτερικές κακώσεις. (Εντωμεταξύ, η σύγχρονη ιατροδικαστική χρησιμοποιεί την αξονική και την μαγνητική τομογραφία, διαβάζω.) Από αναρτήσεις στο διαδίκτυο (ας είναι καλά οι Στέλιος Νικητόπουλος Ντία Κουδούνη και Αννα Λε Παζολεκ )   έμαθα κι' εγώ μερικά για τους ιατροδικαστές. Τα συμμάζεψα: Ο ιατροδικαστής Νίκος Καλόγριας ευθύνεται για τη μη παραπομπή σε δίκη, με την αυτόφωρη διαδικασία, του αστυνομικού των ΜΑΤ που χτύπησε τη φωτορεπόρτερ Τατιάνα Μπόλαρη, στα επεισόδια στο Σύνταγμα. http://directnews.gr/greece/6707-2011-10-07-12-54-40.html Η ιατροδικαστής Σο...

Είμαστε σε κάποιο υπερπολυτελές ξενοδοχείο, στην Αθήνα ή στη Βηρυττό, δεν ξέρω. Σε μια σουίτα, ή στην ταράτσα που έχει μπαρ. Είναι κι' ένα κουτί γλυκά, σου αλλά κρεμ, υπέροχα, τραγανά, φρεσκότατα, τάχω ταράξει εντωμεταξύ, ο κουνιάδος μου που τάχε μπροστά του αλλά μίλαγε με κάτι άλλους, δεν πρόλαβε να φάει παρά ένα. Πηγαινοερχόμουνα εγώ, έτρωγα ένα δύο, μετά άλλα ένα δύο, το άδειασα σχεδόν το κουτί. Ένα έμεινε, της ντροπής. Έχουμε και κάτι πυραύλους S -400 τηλεκατευθυνόμενους με ραντάρ, σετ ολόκληρο, αλλά μινιατούρες, όπως τα τραινάκια. Ξαφνικά αρχίζουν να πετάνε γύρω από το ξενοδοχείο αεροπλανάκια και   drones μικροσκοπικά, κάνουν σαν κουνούπια. Τρέχω να συνδέσω τους S -400   που είναι στα κουτιά τους ακόμα, να τα καταρρίψω. Αλλά δεν τα βρίσκω όλα τα κουτιά, είναι στη ντουλάπα, κανένας δεν βοηθάει εντωμεταξύ. Πάω να φάω το σουδάκι της ντροπής. (Εδώ τελειώνει το όνειρο, ξύπνησα.) Τις προάλλες ζωγράφισα ένα πορτρέτο του Ψαραντώνη που μου ζήτησε ο Σπάρταλη...

Θάταν το πενηνταεφτά. Μάλλον Απόκριες. Με ντύσαν κουνέλι ή λαγό, τότε δεν καταλάβαινα τη διαφορά. Θα πηγαίναμε επίσκεψη, ωραία είπα. Μούδωσε ο πατέρας το λάστιχο, πότιζα κι' εγώ, η μάνα ντυνόταν, ωραία είπα. Μου άρεσαν οι λάσπες. Αλλά βγήκε η μάνα στο παράθυρο και είπε πως θα λερωθώ, γκρίνια. Και μου πήρε το λάστιχο αυτός. Και μετά άλλαξε και το πρόγραμμα, θα βγαίνανε έξω, οπότε δεν θα με παίρνανε μαζί, κι' έκλαιγα γοερά. Είχαμε και μια κοπέλα στο σπίτι, υπηρέτρια τις αποκαλούσαν τότε. Κοιμόταν στον διάδρομο. Χριστίνα την έλεγαν. Μ' έβγαζε βόλτα τ' απογεύματα του καλοκαιριού, όταν λείπαν ο πατέρας κι' η μάνα. Συναντούσε κι' έναν αγαπητικό, σε κείνες τις βόλτες. Πρέπει νάταν χωροφύλακας, εκεί παρακάτω από εμάς ήταν το Τμήμα. Την έδιωξαν μετά. Ποιός ξέρει, παραήταν όμορφη. Χαραμιζόταν, σκέφτομαι, τώρα που την βλέπω στην φωτογραφία. Με ρόμπα και μπιστόλι, και μια καρδερίνα που ήθελα να την χαϊδέψω, μας χώριζε το κλουβί, το δικό της, το δικό μο...

Θάθελα να σας γράψω ένα ποίημα πολύ πολύ παράξενο, Μελάνια Που ξεχυλίζουν τα μελάνια μου σ' αυτήν την περίσταση σαν τα νερά του Μισσισσιπή Στις απέραντες πεδιάδες τρέχει η πένα μου σαν σιδηρόδρομος καταπίνει εκτάσεις Γλυστράει στο λευκό χαρτί όπως τα σώματα σε λευκά μεταξωτά σεντόνια Μα ξέρω πως είν' το σύστημα εκεί δαιδαλώδες και πολύπλοκο, και κάθε παραφυάδα Υπηρεσίες, στρατηγεία, πολυεθνικές, ινστιτούτα, λόμπι και κοινή γνώμη, η Ιστορία Η Ιστορία, Μελάνια, είναι η συνισταμένη, μιλιούνια ανθρώποι, ο καθείς και βούλεται Ο καθείς και νομίζει πως θα γράψει την Ιστορία του Κόσμου, κι' η ζωή του ένα κόμμα Μα η Ιστορία, Μελάνια, είναι ασύνειδη, η συνισταμένη των βουλήσεων είναι άβουλη, Είναι -πως να στο πω- σαν Πρόεδρος με περουκίνι κλόουν, είναι αυτή η συνισταμένη* Και λέει απίστευτες μπούρδες, δεκάχρονος στο λούνα παρκ της Οικουμένης, ωστόσο Υπηρεσίες, στρατηγεία, πολυεθνικές, ινστιτούτα, λόμπι, δίχως να καταλάβει τον διορθώνουν Αν και, Μελάνια...

Είμαστε όλο το σόι των Γιοκούς στο σπίτι του Γαργαντούα στο Χαλάντρι, και πρόκειται να αρραβωνιαστώ, κι' έχουν έρθει τα πεθερικά, και προσπαθώ να τους βολέψω στο τραπέζι, δεν έχει αρκετές καρέκλες. Τώρα εγώ αρραβωνιάζομαι με την αδελφή μιας παλιάς μου φίλης που τα είχαμε κάποτε, αλλά συγχρόνως είμαι και πεντρεμένος, και η γυναίκα μου μου κάνει παρατηρήσεις και υποδείξεις, πως να κάνω αυτό και πως να κάνω το άλλο. Εν τω μεταξύ, η αρραβωνιαστικιά γίνεται μια η αδελφή της φίλης μου και μια η φίλη μου η ίδια, και μπερδεύομαι. Εντωμεταξύ, πήγανε όλοι για ύπνο, κι' έμεινε μόνο η αρραβωνιαστικιά στην κουζίνα, που είναι τώρα ένα κοριτσάκι που ήμουν ερωτευμένος όταν ήμουν δέκα χρονών. Της λέω άμα ξημερώσει θα πάω να της πάρω γάλα, κι' άμα θέλει κανά μπισκότο, τυρόπιτα, τι θέλει. Ξημερώνει με τα πολλά. Θέλω να πάω να ψωνίσω και στο μπακάλικο, να τους ταΐσω όλους αυτούς, το μεσημέρι. Έρχεται και ο Αμίν μαζί. Έξω κάνει κρύο, ψιχαλίζει, και οι δρόμοι έχουν λάσπες όπως πα...

Στην Νοόμι και τον Σάββα και τον Γιάγκο, να ζήσουν να τον θυμώνται. K υκλοφορούσε με μία γάτα ζωντανή δίκην κασκώλ στον σβέρκο του. Το 1970 αυτό, μέσα στην μαύρη επταετία, επί της Πανεπιστημίου μέρα μεσημέρι. Ε, δεν ήταν φερσίματα τους καθενός, αυτά. Κι' είχε τα μαλλιά ως τους ώμους, και γένεια, και αμπέχονο του στρατού μεταχειρισμένο αμερικάνικο από το Μοναστηράκι, και τζην ξασπρισμένο, και χαϊμαλιά. Είχε και μια σακκούλα από μπατζάκι παντελονιού. Κει μέσα είχε συλλήβδην τον θησαυρό του Αλή Μπαμπά, τσιγάρα δύο μάρκες, ένα πακέτο ελληνικά και κάποτε κανά λαθραίο Μάλμπορο, Πωλμώλ, Κεντ ξερωγώ, τότε ήταν εισαγωγής, πανάκριβα, του φέρνανε από το ντιούτη φρη του αεροδρομίου. Και μία πίπα, τότε κάπνιζαν οι πολύ εκκεντρικοί μόνο. Και έναν άθλιο καπνό που έβρισκες τότε, μάρκα "Εγγλέζικον," και σπίρτα επίσης, τότε δεν είχε μπικ. Μολύβια, γόμες, πένες, ραπιδογράφους, μπλοκάκια και μία βούρτσα για τα μαλλιά, αν θυμάμαι καλά. Και φυσαρμόνικες Piccolo της Hohner στο κό...

Ο Νέγρος δεν υπάρχει. Όχι παραπάνω από τον Λευκό.                                                             Φραντς Φανόν Ήτανε μία εξώλης και προώλης. Που την έχανες που την έβρισκες, Φωκίωνος Νέγρη, Σελέκτ, Οριεντάλ, στην Κουίντα, που παίζανε μετά οι Φόρμινξ, τραβιότανε μ' ένανε, που ήτανε μετά στους Φόρμινξ, όχι τον Παπαθανασίου, ούτε τον Ντέμη Ρούσσο, έναν άλλον, ποδοσφαιρισταί, ηθοποιοί, μετά και με τον Μπάρκουλη, τότε είχε ξεκινήσει αυτός, είχε και αυτοκίνητο, και με ένα τεντημπόη μετά, αυτόν τον πιάσαν που έριχνε γιαούρτια, και τον κουρέψανε και τον βάλαν στην εφημερίδα. Κι' άλλους πολλούς είχε, εξώλης και προώλης. Από μικρή αυτά, μόλις είχε βγάλει το Γυμνάσιο. Τέλ...