Το όνειρο της 30 Ιανουαρίου 2017

Σε κάποιο αεροδρόμιο της Γερμανίας περιμένω την επιβίβαση για Αθήνα, αλλά κάτι γίνεται και καθυστερώ με τη βαλίτσα μου, την τελευταία στιγμή προλαβαίνω, αλλά είναι λάθος αεροπλάνο, προσγειώνεται σε μιαν άλλη πόλη της Γερμανίας, που είναι κάτι πλινθόκτιστες καλύβες ερειπωμένες, που βάζαν κάποτε τα ζώα, γουρούνια, βόδια, και λοιπά. Εγώ χωρίς φράγκο στη τσέπη, εντωμεταξύ. Εμφανίζεται ένας έλληνας αρκετά κοντός και κακοντυμένος, φοράει ένα τσαλακωμένο σακάκι, με λιγδωμένο μαλλί και κουραδομούστακο, αλλά συμπαθής. Κάνει εμπόριο ποιοτικών ελληνικών προϊόντων, λάδια, φέτες, εσπεριδοειδή,  και με παίρνει σπίτι του. Έρχονται δύο γυναίκες πολύ σεξουαλικές, ξαπλώνουν στα πόδια του, με ρωτάνε τι είμαι, από που ήρθα, στα ελληνικά. Δείχνουν να ενδιαφέρονται. Αναρωτιέμαι αν θα γίνει τίποτα.

Ξαφνικά βρίσκομαι πίσω στην Αθήνα, στην Νεάπολη συγκεκριμένα. Είναι ένα γλυκό πρωινό του Μαρτίου, από πάνω ο Λυκαβηττός πλέει στον καταγάλανο αττικό ουρανό. Καθόμαστε στην απομέσα αυλή ενός νεοκλασσικού και πίνουμε καφεδάκι. Ο Νίκος ο κτηνίατρος που έχει πετσόπ λέει μια ιστορία, πήγανε κάτι περίοικοι στο μαγαζί και του ζητάγανε φόλες να ρίξουν στα γατάκια της γειτονιάς. Ο Νίκος σκέφτηκε να τους στείλει να γαμηθούνε, αλλά μετά σκέφτηκε ωριμότερα, και είπε πως αν δεν τους δώσει,  θα πάνε να βρούνε αλλού. Οπότε τους έδωσε κάτι ανενεργές, πλασέμπο που τις λένε, τζούφιες, ειδικά να μην έχουν δυσμενείς επιπτώσεις στα αδέσποτα και τις γάτες.

-Μέχρι να το καταλάβουνε αυτοί οι ηλίθιοι, ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι, είπε ο Νίκος.

Μετά χορεύαμε νησιώτικα, και σκεφτόμαστε που θα πάμε διακοπές.