Μπουρδέλα Βηρυτού


Βρεθήκανε στη Βηρυτό, ο Σεφέρης ήταν καινούριος πρόξενος εκεί, κι' ο άλλος μαρκόνης σ' ένα βαπόρι . Ήταν του Ευαγγελισμού. Τον είχε πιάσει εθνικός οίστρος τον Σεφέρη, επί τη επετείω, και νοσταλγία, ξερωγώ. Οπότε του είπε ο άλλος να πάνε μια βόρτα μαζί. Επήανε.
Και τι να δει ο Σεφέρης, όλα τα παράθυρα, τα μπαλκόνια σημαιοστολισμένα, παντού η γαλανόλευκη να κυματίζει. Εντυπωσιάστηκε, που είναι τόσο φιλέλληνες, οι λιβανέζοι.
-Ξέρετε, εδώ είναι η συνοικία των πορνείων, τόνε ξεναγεί ο άλλος, "και ούλες οι κυρίες είναι ελληνίδες."
Ο Σεφέρης δεν του ξαναμίλησε, έκτοτε. Λες κι' έφταιγε εκειός δια την ελληνικότητα των μπουρδέλων τση Βηρυτού.

Γεννήθηκε σαν σήμερα, στην Μαντζουρία, το 1910.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ου παντός πλειν ες Κόρινθον

Εικόνα
Είχανε οι αρχαίοι μια παροιμία που λέει ουκ παντός πλειν ες Κόρινθον, που πάει να πει δεν πάει ο πάσα ένας στην Κόρινθο. Διότι πλειν θα πει πληρώνειν. Και διότι είχε στην Κόρινθο μία εταίρα που την λέγαν Λαΐς. Αυτή η εταίρα ήταν σα να λέμε πουτάνα, αλλά με την καλή έννοια. Διότι άμα χρεώνεις τη νύχτα 3.000 € στον χώρο σου, ούτε βιζιτού λέγεσαι, ούτε έσκορτ, ούτε τίποτα. Λέγεσαι Υπεράνω. Ήταν λίγο φραγκοφονιάς, η Λαΐς, αλλά μετά λόγου γνώσεως. Διότι για να βγάζεις τέτοια λεφτά με την τέχνη σου, παναπεί πως έχεις μεράκι. Δεν γίνεσαι Πικάσσο άμα δεν αγαπάς τη ζωγραφική. Ούτε Κάλας άμα δεν αγαπάς την όπερα, ούτε Μοσχολιού, ούτε Μίκη Θοδωράκης, ούτε Χουντίνι. Οπότε, δεν μπορεί, το πήγαινε το γραμματάκι, η Λαΐς. Καθότι ούτε Άξιον Εστί γράφεται για τα φράγκα, ούτε στο ποτάμι δεμένος με αλυσίδες μέσα σε κιβώτιο καρφωμένο και βαρίδια μέσα να πάει στο πάτο πέφτεις για τα φράγκα. Λέω εγώ τώρα, εσείς μπορεί να διαφωνείτε. Γιατί εγώ το πάθος και τη βουρλισία του αλλουνού το σέβομαι, κι...
Διαβάστε περισσότερα

Τον Νίκο τον γνώρισα ακουσίως.

Εικόνα
  Μία φίλη μου είχε ζητήσει να της γράψω τα τραγούδια μου σε κασέτα «για να τ’ ακούει». Εκείνη τα πήγε του Νίκου. Κι’ αυτός ενδιαφέρθηκε να τα ηχογραφήσει στο στούντιο της οδού Παπάφη. Ήταν άνοιξη του 1980. Είχα πάρει πτυχίο τον Μάρτιο, και ετοιμαζόμουν να φύγω διακοπές τον Ιούνιο στο εξωτικό Κέντρον Εκπαιδεύσεως «Παλάσκας». Περιμένοντας, γέμιζα το κενό μου στην Θεσσαλονίκη, φιλοξενούμενος σ’ ένα διαμέρισμα της οδού Δαγκλή, παρέα με αιώνιους φοιτητές, φρικιά, περιθωριακούς, χρήστες, μηχανόβιους, γόνους καλών οικογενειών και γάτες. Μάλιστα, ο ενοικιαστής του διαμερίσματος ανήκε σε όλες τις πιο πάνω κατηγορίες, εξαιρουμένης ίσως της τελευταίας. Όμως δεν ήταν η πανίδα του διαμερίσματος που με χάλαγε. Η αγωνία μου -κρυφή, αλλά συνειδητή- άλλη ήταν: άξιζαν άραγε τίποτα τα τραγούδια μου; Κι’ αν ναι, υπήρχε τρόπος να ακουστούν έξω από το αμφιθέατρο της Νομικής του Αριστοτελείου; Ερχόταν λοιπόν ο πέραν πάσης προσδοκίας Νίκος να δικαιώσει τους πόθους μου. Γιατί δεν ήταν ένας σκέτος πα...
Διαβάστε περισσότερα

Επί Δικαίου και αδίκων

Εικόνα
    Νύχτα και φέγγει το Στρατοδικείο   Ιούλιος 1946, οι πρώτες εκτελέσεις στο Επταπύργιο. Θεοχάρης Σαπρανίδης και Γιώργος Καλέμος Ήταν γύρω στο 1958, πριν πάω δημοτικό, δυό χρόνια πριν είχε χτιστεί το σπίτι στο Χαλάντρι. Είχαμε ωστόσο γειτόνους. Στο παραδίπλα νεότευκτο ήταν μια οικογένεια από την Πάτρα ή την Ναύπακτο. Ο πατέρας ήταν τραπεζικός, κι’ είχαν τρία παιδιά. Ο μεσαίος -ανάμεσα σε δυο κορίτσια- ήταν ο Θεμιστοκλής. Ήταν -συνεχίζει να είναι- έναν χρόνο μεγαλύτερος από εμένα. Και παίζαμε.   Μια μέρα, ο Θεμιστοκλής μου είπε πως στον συμμοριτοπόλεμο ο πατέρας του ήταν βασιλικός επίτροπος στο στρατοδικείο, είχε σπουδάσει νομική. Θυμάμαι και μία φωτογραφία του με θερινή στολή ανθυπολοχαγού. Προφανώς έφεδρος. Και πως αυτός έδινε την χαριστική βολή στους συμμορίτες.   Ποτέ δεν ξαναμιλήσαμε γι’ αυτό με τον Θεμιστοκλή. Μετά από δύο χρόνια ο πατέρας του πέθανε από έναν -σπάνιο τότε- καρκίνο στο συκώτι. Εμείς συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα, στο Δημοτικό,...
Διαβάστε περισσότερα