Υπέροχα μαργαριτάρια του ύπνου και του βίου μου

Κωνσταντίνος Αθανασιάδης, λοχίας του πυροβολικού, δεξιά στην πρώτη σειρά http://neoskosmos.com/news/el/node/4311 Κάτω απ’ τα πέντε κέδρα Xωρίς άλλα κεριά Kείτεται στην τσουρουφλισμένη χλαίνη· Άδειο το κράνος, λασπωμένο το αίμα  Στο πλάι το μισοτελειωμένο μπράτσο Kι ανάμεσ’ απ’ τα φρύδια―  Mικρό πικρό πηγάδι, δαχτυλιά της μοίρας Mικρό πικρό πηγάδι κοκκινόμαυρο  Πηγάδι όπου κρυώνει η θύμηση! Ω! μην κοιτάτε, ω μην κοιτάτε από πού του- Aπό πού του ’φυγε η ζωή. Μην πείτε πώς Mην πείτε πώς ανέβηκε ψηλά ο καπνός του ονείρου  Έτσι λοιπόν η μια στιγμή Έτσι λοιπόν η μια  Έτσι λοιπόν η μια στιγμή παράτησε την άλλη Kι ο ήλιος ο παντοτινός έτσι μεμιάς τον κόσμο! (Οδυσσέα Ελύτη, Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας.) Ἔχτρα στὰ μάτια κύτταξέ με  Βγαίνω μὲ τὰ δικά σου τ᾿ ἄρματα Ἡ Καλωσύνη ἐδῶ ποὺ βρέθηκε μές στὶς λυκοποριές  Πρέπει νἄχει μπαροῦτ...

Θεώρησαν πως είχα περισσότερη φαντασία απ' όση έπρεπε. Και φάγανε τον κόσμο να δημιουργήσω ωριμότητα, να κάνω δηλαδή δραστηριότητες εποικοδομητικές, και μεγάλωσα πιά, και ήμουνα αφηρημένος και δεν έπρεπε. Έπρεπε να μάθω τη ζωή, πως βγαίνει το δεκάρικο, το εικοσάρικο, το πενηντάρικο. Διότι αύριο μπορεί να πάρουν αξία, να τα πουλήσει να πιάσει λεφτά.  Οπότε, δώστου να κάνει συλλογή γραμματόσημα. Είχε ο πατέρας μου έναν μπάρμπα που ήταν εμπορικός αντιπρόσωπος, κάτι τέτοιο, τον Γαρίδη. Αυτός είχε την ιδέα με τη συλλογή, αν θυμάμαι καλά. Τότε η αλληλογραφία  γινόταν με το ταχυδρομείο. Ούτε ημέηλ, ούτε φαξ, ούτε τίποτα. Επιστολές, φακελλάκια, γραμματόσημα. Οπότε ο θείος ο Γαρίδης μου έδινε όλους τους φακέλλους, τι να τους κάνει, κι' εγώ τους έβαζα στο νερό να ξεκολλήσουν τα γραμματόσημα, και μετά τα έβαζα να στεγνώσουν, και μετά σ' ένα άλμπουμ ειδικό που μου δώσανε. Μερικά γραμματόσημα τα είχα διπλά και τριπλά, ή και παραπάνω. Ένα με την Κνωσσό, το είχα διακόσια διπ...

Ο εξυπνάκιας, circa 1960 Πάντα μου άρεσε το Ιμάμ. Από τότε που ήμουν δύο ετών. Η τουρκική ήταν η πρώτη ξένη γλώσσα που κατενόησα, διότι έμαθα τι σήμαινε Ιμάμ μπαϊλντί, που σήμαινε πως μπαΐλντισε ο Ιμάμης από το πολύ Ιμάμ. Την ίδια εποχή έμαθα και το εξαρτάται . Μου άρεσε η λέξη, αλλά αγνοούσα την σημασία της. Πήγαινα στον κήπο, και έλεγα τα εξαρτάται μου κρυφά, διότι υποπτευόμουν πως αν με άκουγαν θα γινόμουν καταγέλαστος λόγω της αγνοίας μου (όπως και συνέβη.) Χρησιμοποιούσα το εξαρτάται σε φανταστικές συνομιλίες με διάφορους ανύπαρκτους ανθρώπους, και με διαφορετικό νόημα κάθε φορά, όπως "θα το φέρω με την όπισθεν", "και τώρα θα αποπλεύσουμε", ή "θα ανεβούμε στο παράθυρο του τρίτου που άρπαξε πυρκαγιά με την πτυσσόμενη σκάλα της Πυροσβεστικής".  Μερικές φορές, τα εν λόγω εξαρτάται δεν είχαν καν κάποιο ορισμένο νόημα. Στο τέλος με πήραν χαμπάρι, και γέλαγαν που μίλαγα μόνος μου. Με ρώτησαν φυσικά τι σημαίνει εξαρτάται. Ομολογώ πως ντράπηκα κ...

The absent mare (where the light and the darkness divide)   μολύβι, στυλό, ακρυλικά, λαδοπαστέλ, 29Χ18 cm, 2016. Κάποτε ο Λέοναρντ Κοέν βρήκε κάπου κάτι γιαπωνέζικες ξυλογραφίες με ποιηματάκια. Επρόκειτο περί μιας παραβολής του Ζεν, για το πως ο μαθητευόμενος θα φτάσει στην Φώτιση και τον Εξαγνισμό. Η παραβολή διηγείται για ένα παιδί που κυνηγάει να πιάσει ένα βόδι. Στην αρχή, κανένα σημείο ζωής. Ύστερα, βρίσκει ίχνη, ενδείξεις. Βρίσκει το βόδι, τελικώς. Το πιάνει. Το δαμάζει. Το πάει σπίτι του. Στο τέλος γίνεται ένα με το βόδι, το βόδι και το παιδί κατορθώνουν την Υπέρβαση! Οπότε ο Λέοναρντ Κοέν σκέφτηκε πως η παραβολή μπορούσε να γίνει ένα υπέροχο καμπόικο τραγούδι. Και έκατσε και το έγραψε. Του έδωσε και τίτλο: Η μπαλάντα της απούσας φοράδας. Να τι λέει, η μπαλάντα: Κάντε μία προσευχή για τον καμπόη που η φοράδα του τόσκασε μακριά. Και περπατάει ολημερίς κι' ολονυχτίς μέχρι να την βρει, την αγαπημένη του την αδέσποτη, μα το ποτάμι ξεχύλισε, κι' οι δρόμοι πλημμ...

  Ο Αλήπασας ήταν πολύ αδίσταχτος και μοχθηρός. Δεν είχε κανένα ενδοιασμό να σπάει τα κόκκαλα όποιου δε γούσταρε ή του πήγαινε κόντρα. Μια φορά έπνιξε κάτι ωραίες κοπέλλες στη λίμνη δι' ασήμαντον αφορμήν. Γι' αυτό και λένε "σαν τα κρύα τα νερά" άμα μία κοπέλλα είναι πολύ όμορφη. Αλλά είχε ένα καλό. Δεν τον ένοιαζε τι ήσουνα, τούρκος, αρβανίτης, έλληνας, εβραίος, σε σκότωνε και στάπαιρνε όλα ότι κι' αν ησουνα. Κι' αυτό που λένε που σχετιζόταν με τον ελληνικό Διαφωτισμό είναι μάλλον μπούρδα.       Λοιπόν, ο Αλήπασας τάβαλε μ' έναν, τον σουλτάνο. Αυτός ήταν με την Υψηλή Πύλη. Αυτή ήταν η γκόμενα του σουλτάνου, η σύζυγός του, δεν ξέρω ακριβώς. Κι' ο Αλήπασας την εποφθαλμιούσε, ήθελε να του την φάει. Θα του αρέσαν οι υψηλές μάλλον. Εντάξει, και μένα μου αρέσουν, αλλά μέχρις ενός ορίου. Και πήγε να την δει. Δηλαδή δεν πήγε ολόκληρος ο Αλήπασας στο νταραβέρι, πήγε μόνο το κεφάλι του. Με κόκκινα γένια, μάλιστα. Επειδή αυτό κάποιοι ή κάποιες μπορεί να μην τ...

Μωρό στον Ουρανό. Γκουάς, ακρυλικά, λαδοπαστέλ. 18Χ19 cm, 2016 Όταν ήμουν μωρό, ήμουν μία δροσερή πυκνή ύλη γαλάζια μέσα στον Ουρανό, και ήθελα να την καταπιώ διότι ακριβώς ήμουν αυτή η δροσερή, γαλάζια ύλη και σύννεφα, και όλα ήμουν εγώ, ευτυχώς. Λοιπόν, ήθελα να την φάω αυτή την πυκνή, γαλάζια ύλη που ήμουν εγώ. Η μητέρα μου δημιουργήθηκε λίγο αργότερα. Κι' έγινε ο ουρανός αυτό που ξέρουμε και δεν τρώγεται, όσο και να θέλουμε. Επίσης στο σπίτι είχαμε τρία σκαμνιά. Το ένα πολύ κόκκινο, και είχε γεύση καρπούζι. Το άλλο πολύ πράσινο και είχε γεύση όχι πολύ ακριβώς ξινούτσικο. Και το τρίτο ήταν γεύση γλυκό και ήταν κίτρινο. Και ήθελα να τα φάω επίσης, τα σκαμνιά. Ο πατέρας μου υπήρξε κάπως αργότερα, μαζί με την ΑΕΚ. Αυτά περί τέχνης. Χειρόγραφο, 2016.

Μέρος Α. Ο Μανουήλ, εν Χριστώ τω Θεώ πιστός βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων ο Κομνηνός, και ο ξάδερφός του ο Ανδρόνικος. Ο Μανουήλ Α' Κομνηνός και ο ξάδερφός του ο Ανδρόνικος. Στυλό, λαδοπαστέλ και γκουάς σε σημειωματάριο, 15Χ21 cm, 2016.)  Ο αυτοκράτωρ ο Μανουήλ ο Κομνηνός είχε έναν ξάδερφο συνομήλικο, που τον λέγαν Ανδρόνικο. Είχαν μεγαλώσει μαζί, τον αγάπαγε. Τότε ήταν της μόδας οι κονταρομαχίες. Τις είχανε φέρει οι φράγκοι, οι βυζαντινοί δεν είχανε αυτό το σπορ. Παίζανε λοιπόν κονταρομαχίες, ο Ανδρόνικος ήταν πολύ καλός. Ήταν κι' όμορφος. Οπότε τάμπλεξε με την Ευδοξία. Η οποία ήταν και ανιψιά του. Που πάει να πει πως ήταν ανιψιά και του αυτοκράτορα Μανουήλ. Οπότε έγινε σκάνδαλο, οι αδελφοί της Ευδοξίας θέλαν να τον φάνε ζωντανό, τον Ανδρόνικο. Αυτά ήταν πράματα που δεν τα ανεχόταν το Βυζάντιο, αλλά γίνονταν πότε πότε. Αλλά τι να πούνε κι' αυτοί οι αδερφοί της Ευδοξίας; Που ο Μανουήλ νταραβεριζόταν με την άλλη τους αδερφή; Οπότε έβραζε το πράμα σιωπηρώς...