Όνειρο το απόγευμα της 6ης Δεκεμβρίου 2017

Είμαστε εκδρομή χειμωνιάτικη, με ένα πούλμαν της δεκαετίας του εξήντα. Πρέπει νάναι προς την Λιβαδειά, μέσα στον κάμπο. Είχε λιακάδα.

Σταματάμε κάπου στην άκρη της παλιάς Εθνικής. Κατεβαίνω, μαζί με τους άλλους εκδρομείς. Είναι ένας σταυρός εκεί, πέτρινος, κάπου δέκα μέτρα ψηλός. Μπορεί και παραπάνω.

Δεν ξέρω πως σκαρφάλωσα πάνω στον σταυρό. Έκατσα με τα πόδια κρεμασμένα στο κενό, μ' έπιασε ίλιγγος. Αλλά το πάλευα, κοίταγα μακριά την πεδιάδα, πέρα κάτι λόφοι, είχε ωραία χρώματα, κόκκινα, κίτρινα, σκούρα πράσινα και καφετιά, και προχώραγε τ' απόγευμα, κι' είχε βάλει λίγη ψύχρα.

Μετά από λίγο, ανεβαίνει απάνω κι' ο Πατρίς Λουμούμπα μ' έναν ακόμα από το πούλμαν. Φόραγε ένα σκούρο κουστούμι, κι' από πάνω καπαρντίνα.

-Τι βλέπεις; με ρωτάει. Και κοίταζε κι' αυτός πέρα.

-Έχουμε κι' εμείς τους μάρτυρές μας, του λέω.

Τον Λουμούμπα δεν τον έπιανε ίλιγγος, ανέβηκε στο κεφάλι του σταυρού, στεκόταν όρθιος κι' έψαχνε τον ορίζοντα, ευθυτενής, με μία φυσική άνεση, λες και πάταγε κάτω στα χωράφια. Και κοίταγε γύρω τον ορίζοντα.

-Κι' εσύ τι βλέπεις; τον ρωτάω.

-Δεν βλέπω, αλλά ψάχνω να δω τι είναι πέρα από το μαρτύριο, μου ξαναλέει. Χωρίς να σταματήσει να κοιτάει πέρα.

Κοίταγα κι' εγώ πέρα τις λοφοσειρές. Κρύωνα και φοβόμουν. Ο ήλιος είχε δύσει, το φως και τα χρώματα χάνονταν σιγά σιγά, μέσα σ' ένα μπλε που σκοτείνιαζε όλο και πιο πολύ. Σκεφτόμουν πως διάολο θα κατέβω από κειπάνω.

Στα όνειρά μου συχνά βρίσκομαι κάπου ψηλά, ή και πετάω. Συνήθως είναι ευχάριστα, αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν και πολύ.

Ευτυχώς ανακάλυψα ένα σκοινί δεμένο δίπλα μου, ήταν λεπτό, κι' όχι πολύ μακρύ. Θα κρεμαστώ, λέω, θα με κρατήσει να κατέβω όσο φτάνει. Και μετά να πηδήσω, κι' ό,τι θέλει ας γίνει.

Κρεμιέμαι, και τότε έγινε κάτι περίεργο, το σκοινί γίνεται σα λάστιχο, αρχίζει να τεντώνεται και να μακραίνει σιγά σιγά. Μέχρι που ακούμπησα σώος και αβλαβής στο χώμα..

Κοίταγα τον σταυρό, από πάνω προς τα κάτω.

Και τότε είδα τ' όνομα σκαλισμένο στην πέτρα. Έγραφε Νίκος Πλουμπίδης.