Υπέροχα μαργαριτάρια του ύπνου και του βίου μου

Είχανε οι αρχαίοι μια παροιμία που λέει ουκ παντός πλειν ες Κόρινθον, που πάει να πει δεν πάει ο πάσα ένας στην Κόρινθο. Διότι πλειν θα πει πληρώνειν. Και διότι είχε στην Κόρινθο μία εταίρα που την λέγαν Λαΐς. Αυτή η εταίρα ήταν σα να λέμε πουτάνα, αλλά με την καλή έννοια. Διότι άμα χρεώνεις τη νύχτα 3.000 € στον χώρο σου, ούτε βιζιτού λέγεσαι, ούτε έσκορτ, ούτε τίποτα. Λέγεσαι Υπεράνω. Ήταν λίγο φραγκοφονιάς, η Λαΐς, αλλά μετά λόγου γνώσεως. Διότι για να βγάζεις τέτοια λεφτά με την τέχνη σου, παναπεί πως έχεις μεράκι. Δεν γίνεσαι Πικάσσο άμα δεν αγαπάς τη ζωγραφική. Ούτε Κάλας άμα δεν αγαπάς την όπερα, ούτε Μοσχολιού, ούτε Μίκη Θοδωράκης, ούτε Χουντίνι. Οπότε, δεν μπορεί, το πήγαινε το γραμματάκι, η Λαΐς. Καθότι ούτε Άξιον Εστί γράφεται για τα φράγκα, ούτε στο ποτάμι δεμένος με αλυσίδες μέσα σε κιβώτιο καρφωμένο και βαρίδια μέσα να πάει στο πάτο πέφτεις για τα φράγκα. Λέω εγώ τώρα, εσείς μπορεί να διαφωνείτε. Γιατί εγώ το πάθος και τη βουρλισία του αλλουνού το σέβομαι, κι...

Ο Ρίγγος με τους οχτάποδες. Μελάνι και λαδοπαστέλ σε σημειωματάριο, 15Χ15 cm, Ιαν. 2017. Ήταν μια φορά ένα συγκρότημα, κι' είχανε ένα ντραμίστα, τον Ρίγγο, πολύ ωραίος τύπος, και βασικά ήθελε την ησυχία του. Διότι μικρό είχε ταλαιπωρηθεί πολύ με κάτι ασθένειες, περιτονίτη, φθίση, κόντεψε να πεθάνει, έμεινε πίσω και στο σχολείο. Οπότε γράφανε ένα δίσκο, διπλό, αυτός κοίταγε τη δουλειά του, βάραγε κειπέρα, οι άλλοι τρωγόντανε σα τα σκυλιά, ήταν κι' ένας πούχε μια γκόμενα γιαπωνέζα, πεταγόταν όπου νάναι συνέχεια σα τη πορδή, είχαν γίνει άπαντες μαλλιά κουβάρια. Τελειώσανε με τα πολλά, αλλά είχανε χτυπήσει μπιέλλες, να φανταστείς δεν μπορούσανε να συμφωνήσουν ούτε για εξώφυλλο ούτε για τίτλο, βγήκε με άσπρο εξώφυλλο το άλπουμ, χωρίς τίτλο. Οπότε είπε ο ντραμίστας άντε και σιχτίρ μαλάκες να πάω διακοπές να ξεπήξω, είχε ένα φίλο με θαλαμηγό εντωμεταξύ, του λέει αυτός δεν πέρνεις την οικογένεια να πας μια βόρτα να ξελαμπηκάρεις, δε σας βλέπω καλά, γιατί πίνανε και ουσίες το συ...

ΠΡΟΣΟΧΗ, ΠΡΟΣΟΧΗ. ΠΗΡΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΚΑΙ ΔΙΕΥΚΡΕΙΝΗΣΑ. ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΕΙ ΡΗΤΩΣ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΒΝΟΕΙΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΧΡΕΗ ΕΓΓΥΗΜΕΝΑ, ΔΑΝΕΙΑ ΓΙΟΥΡΟΜΠΑΚ, ALPHA, ΠΙΣΤΕΩΣ, ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΚΑΡΤΕΣ, ΕΦΟΡΕΙΑ, ΤΑΜΕΙΑ, ΠΡΟΣΤΗΜΑΤΑ ΤΡΟΧΑΙΑΣ. ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΤΙΚΩΣ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΕ ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ, ΟΧΙ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ, ΟΧΙ ΕΞΟΔΙΚΑ, ΟΧΙ ΑΠΑΤΕΣ ΜΕ ΚΟΥΠΙΟΥΤΕΡ, ΟΛΑ ΝΟΜΙΚΩΣ ΕΝΤΑΞΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΓΙΑ ΠΤΑΙΣΜΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΕΙΟΞΗ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΣ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ. Η ζωγραφιά: ο Λατίφ. Μολύβι. ακρυλικά, λαδοπαστέλ, μαρκαδοράκι, και τρακτ που μου δώσανε έξω από τον σταθμό του Μετρό, στο Πανεπιστήμιο. Σε χαρτί σχεδίου, 29Χ19 cm, 2017.

Βρεθήκανε στη Βηρυτό, ο Σεφέρης ήταν καινούριος πρόξενος εκεί, κι' ο άλλος μαρκόνης σ' ένα βαπόρι . Ήταν του Ευαγγελισμού. Τον είχε πιάσει εθνικός οίστρος τον Σεφέρη, επί τη επετείω, και νοσταλγία, ξερωγώ. Οπότε του είπε ο άλλος να πάνε μια βόρτα μαζί. Επήανε. Και τι να δει ο Σεφέρης, όλα τα παράθυρα, τα μπαλκόνια σημαιοστολισμένα, παντού η γαλανόλευκη να κυματίζει. Εντυπωσιάστηκε, που είναι τόσο φιλέλληνες, οι λιβανέζοι. -Ξέρετε, εδώ είναι η συνοικία των πορνείων, τόνε ξεναγεί ο άλλος, "και ούλες οι κυρίες είναι ελληνίδες." Ο Σεφέρης δεν του ξαναμίλησε, έκτοτε. Λες κι' έφταιγε εκειός δια την ελληνικότητα των μπουρδέλων τση Βηρυτού. Γεννήθηκε σαν σήμερα, στην Μαντζουρία, το 1910.

Σάββατο, 1 Ιανουαρίου 1977.   Κοστούμια και σκηνικά του Γιάννη Μόραλη, για τις Έξι Λαϊκές Ζωγραφιές. Αυτά που θα πω τώρα έγιναν την νύχτα της 31 ης Δεκεμβρίου του 1976, λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος. Και λίγο μετά. Ή μιαν άλλη χρονιά, δεν θυμάμαι. Έτσι κι' αλλιώς, όποτε μαζευόταν η οικογένεια, τα ίδια κάναν, τα ίδια λέγαν. Στο πατρικό των Νικολαϊδαίων, στην οδό Φαναριωτών. Ο Βασίλης Νικολαΐδης είχε αποβιώσει το 1967, αλλά η Νικολαΐδαινα ζούσε, η γιαγιά η Μαρία δηλαδή, και εκτός από τα αρθριτικά κι’ ένα ρυθμισμένο ζάχαρο που ποτέ δεν της δημιούργησε το οιοδήποτε πρόβλημα, έχαιρε νεανικής υγείας μέχρι την αποδήμηση της, το 1990, στα ενενηνταοκτώ παρακαλώ. Η οποία γιαγιά Μαρία είχε μία γιατρέσσα που την έβλεπε κατ' οίκον, και η οποία γιατρέσσα είχε πει το εξής σχεδόν προφητικό: "Εσείς, κυρία Μαρία μου, μόνο από σφαίρα θα πάτε πια." Που ήταν ένα πρωτότυπο κομπλιμέντο για την ατσάλινη κράση της, και μία ασύνειδη αναφορά στα Δεκεμβριανά. Οπότε κάποιος θυμήθηκε τι εί...

Τετάρτη, 27 Δεκεμβρίου 1944. Σφίγγει ο κλοιός Από τις επτάμισι το πρωί άρχισαν επιθέσεις οι αλεξιπτωτιστές στου Ψυρρή, κι’ οι χωροφύλακες κατέβηκαν από Πειραιώς, οπότε όσοι ελασίτες σώθηκαν υποχώρησαν το βράδυ στο Μεταξουργείο. Οι αναφορές των κυβερνητικών μιλούσαν για κάπου 40 νεκρούς ελασίτες. Εκεί, ο ΕΛΑΣ ήταν οχυρωμένος πολύ καλά. Θα κράταγε αρκετές μέρες, μέχρι να βγει ο χρόνος. Εκτός από κάποιες εστίες αντίστασης, η νέα Σμύρνη ήταν στα χέρια των Άγγλων, μέχρι Δουργούτι και Κατσιπόδι. Που τα λέμε Νέο Κόσμο και Δάφνη, τώρα. φωτό: άγγλοι αλεξιπτωτιστές και εθνοφύλακες, κάπου στο κέντρο. Και το Δουργούτι, αρχές δεκαετίας του 50. Πέμπτη, 28 Δεκεμβρίου 1944. Σφίγγοντας την Μέγγενη, πιέζοντας τον Γελοιωδέστατο. Η επίθεση στην Καισαριανή σχεδιάστηκε να γίνει από τρεις κατευθύνσεις. Μία μέγγενη. Από νότια, με δύο αγγλικά τάγματα, μέσα από Βύρωνα και Νέα Ελβετία, όπου ήταν τα πυρομαχικά του ΕΛΑΣ στις ανατολικές συνοικίες. Από βόρεια, από Ζωγράφου και Ιλίσια, με τ...