Ο κύριος Σπαρταλιάν (Όνειρο το απόγευμα της 9ης Ιανουαρίου 2018.)


Πάρκαρα την Σιτροέν δεξιά. Ήταν μια τραξιόν αβάν μαύρη, μοντέλο του 50.
Στην Εθνικής Αντιστάσεως περνάγαν πατημένοι όλοι, μονάχα τις ανταύγειες από τα φώτα απάνω στην βρεμένη άσφαλτο έβλεπες, και σβββουννν! περναγαν σα διαόλοι από μπροστά μας. Ψιλόβρεχε, κάτι παγωμένες στάλες να σου τρυπήσουνε το κεφάλι, όπου πέφτανε. Και νύχτα, έρεβος, Άδης, εντωμεταξύ.
Να περάσει δηλαδή απέναντι ο κύριος Σπαρταλιάν, ήταν ένα θέμα ζωής και θανάτου, ενενήντα χρονώ αυτός, έπινε, κάπνιζε, έτρωγε, γλεντζές, αλλά πήγαινε σα τη χελώνα, κοίτα να δεις είπα, που δε θα προλάβουμε να χωνέψουμε τον παστουρμά και τα ούζα, θα μας πατήσουνε σαν τις γάτες τα κωλοαυτοκίνητα στην Εθνικής Αντιστάσεως.
Ήμασταν δηλαδή ο κύριος Σπαρταλιάν, εγώ και ο Νικολάκης ο λεγόμενος κοντός, ο παλιός μπάρμαν του Χόμπο, αν έχετε ακουστά, στο Χαλάντρι ήταν αυτό το Χόμπο.
Από Αθήνα δεν έρχόταν τίποτα, άντε φτάσαμε κάποια στιγμή στη μέση του δρόμου. Αλλά από την άλλη, ερχόταν το κακό συναπάντημα, σβββουννν! σβββουννν! κολλήσαμε εκεί στη μέση, κούναγα τα χέρια μου να σταματήσουν, τίποτα αυτοί, σβββουννν! σβββουννν! και μονάχα τις ανταύγειες από τα φώτα στην βρεμένη άσφαλτο έβλεπες.
Σταμάτησε τελικώς ένας χριστιανός και περάσαμε, κειπέρα ήταν η βίλλα με τη δεξίωση. Τι τον είχε πιάσει τον γέρο, βρε παιδιά μια στάση μονάχα, να πάρω το αδιάβροχό μου, μας έφαγε το συκώτι. Είχε ξεχάσει το αδιάβροχό του, ή τόχε κρύψει, στον κήπο, λέει. Άντε το βρήκε τελικώς, το φόρεσε και την κουκούλα μαζί, να μην βρέχεται, και κυρίως να μην τον αναγνωρίσουν δηλαδή, και ειδοποιήσουν τους ρώσους, οπότε ζήτω που καήκαμε, θα μας βρίσκανε στο πιτσφυτίλι, αλλά τι να μην τον αναγνωρίσουν δηλαδή, που προεξείχε η μύτη του, και βρεχόταν και φαινόταν, τέτοια μύτη σα βαπόρι!
Διασχίσαμε ξανά την Εθνικής Αντιστάσεως μετά πολλών βασάνων και κινδύνων.
Και δυστυχώς, τον είχαν αναγνωρίσει στη βίλλα, τον Σπαρταλιάν, διότι το αυτοκίνητο με τους ρώσους μας περίμενε, παρκαρισμένο πίσω από την Σιτροέν.


Μουσικούλα: Chet Baker - Almost blue
https://www.youtube.com/watch?v=z4PKzz81m5c


Ζωγραφιά: Ανταύγειες στην άσφαλτο. πενάκι, παστέλ, ακρυλικά σε Α4 πολυτελείας.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ου παντός πλειν ες Κόρινθον

Εικόνα
Είχανε οι αρχαίοι μια παροιμία που λέει ουκ παντός πλειν ες Κόρινθον, που πάει να πει δεν πάει ο πάσα ένας στην Κόρινθο. Διότι πλειν θα πει πληρώνειν. Και διότι είχε στην Κόρινθο μία εταίρα που την λέγαν Λαΐς. Αυτή η εταίρα ήταν σα να λέμε πουτάνα, αλλά με την καλή έννοια. Διότι άμα χρεώνεις τη νύχτα 3.000 € στον χώρο σου, ούτε βιζιτού λέγεσαι, ούτε έσκορτ, ούτε τίποτα. Λέγεσαι Υπεράνω. Ήταν λίγο φραγκοφονιάς, η Λαΐς, αλλά μετά λόγου γνώσεως. Διότι για να βγάζεις τέτοια λεφτά με την τέχνη σου, παναπεί πως έχεις μεράκι. Δεν γίνεσαι Πικάσσο άμα δεν αγαπάς τη ζωγραφική. Ούτε Κάλας άμα δεν αγαπάς την όπερα, ούτε Μοσχολιού, ούτε Μίκη Θοδωράκης, ούτε Χουντίνι. Οπότε, δεν μπορεί, το πήγαινε το γραμματάκι, η Λαΐς. Καθότι ούτε Άξιον Εστί γράφεται για τα φράγκα, ούτε στο ποτάμι δεμένος με αλυσίδες μέσα σε κιβώτιο καρφωμένο και βαρίδια μέσα να πάει στο πάτο πέφτεις για τα φράγκα. Λέω εγώ τώρα, εσείς μπορεί να διαφωνείτε. Γιατί εγώ το πάθος και τη βουρλισία του αλλουνού το σέβομαι, κι...
Διαβάστε περισσότερα

Τον Νίκο τον γνώρισα ακουσίως.

Εικόνα
  Μία φίλη μου είχε ζητήσει να της γράψω τα τραγούδια μου σε κασέτα «για να τ’ ακούει». Εκείνη τα πήγε του Νίκου. Κι’ αυτός ενδιαφέρθηκε να τα ηχογραφήσει στο στούντιο της οδού Παπάφη. Ήταν άνοιξη του 1980. Είχα πάρει πτυχίο τον Μάρτιο, και ετοιμαζόμουν να φύγω διακοπές τον Ιούνιο στο εξωτικό Κέντρον Εκπαιδεύσεως «Παλάσκας». Περιμένοντας, γέμιζα το κενό μου στην Θεσσαλονίκη, φιλοξενούμενος σ’ ένα διαμέρισμα της οδού Δαγκλή, παρέα με αιώνιους φοιτητές, φρικιά, περιθωριακούς, χρήστες, μηχανόβιους, γόνους καλών οικογενειών και γάτες. Μάλιστα, ο ενοικιαστής του διαμερίσματος ανήκε σε όλες τις πιο πάνω κατηγορίες, εξαιρουμένης ίσως της τελευταίας. Όμως δεν ήταν η πανίδα του διαμερίσματος που με χάλαγε. Η αγωνία μου -κρυφή, αλλά συνειδητή- άλλη ήταν: άξιζαν άραγε τίποτα τα τραγούδια μου; Κι’ αν ναι, υπήρχε τρόπος να ακουστούν έξω από το αμφιθέατρο της Νομικής του Αριστοτελείου; Ερχόταν λοιπόν ο πέραν πάσης προσδοκίας Νίκος να δικαιώσει τους πόθους μου. Γιατί δεν ήταν ένας σκέτος πα...
Διαβάστε περισσότερα

Επί Δικαίου και αδίκων

Εικόνα
    Νύχτα και φέγγει το Στρατοδικείο   Ιούλιος 1946, οι πρώτες εκτελέσεις στο Επταπύργιο. Θεοχάρης Σαπρανίδης και Γιώργος Καλέμος Ήταν γύρω στο 1958, πριν πάω δημοτικό, δυό χρόνια πριν είχε χτιστεί το σπίτι στο Χαλάντρι. Είχαμε ωστόσο γειτόνους. Στο παραδίπλα νεότευκτο ήταν μια οικογένεια από την Πάτρα ή την Ναύπακτο. Ο πατέρας ήταν τραπεζικός, κι’ είχαν τρία παιδιά. Ο μεσαίος -ανάμεσα σε δυο κορίτσια- ήταν ο Θεμιστοκλής. Ήταν -συνεχίζει να είναι- έναν χρόνο μεγαλύτερος από εμένα. Και παίζαμε.   Μια μέρα, ο Θεμιστοκλής μου είπε πως στον συμμοριτοπόλεμο ο πατέρας του ήταν βασιλικός επίτροπος στο στρατοδικείο, είχε σπουδάσει νομική. Θυμάμαι και μία φωτογραφία του με θερινή στολή ανθυπολοχαγού. Προφανώς έφεδρος. Και πως αυτός έδινε την χαριστική βολή στους συμμορίτες.   Ποτέ δεν ξαναμιλήσαμε γι’ αυτό με τον Θεμιστοκλή. Μετά από δύο χρόνια ο πατέρας του πέθανε από έναν -σπάνιο τότε- καρκίνο στο συκώτι. Εμείς συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα, στο Δημοτικό,...
Διαβάστε περισσότερα