Υπέροχα μαργαριτάρια του ύπνου και του βίου μου

Αυτός ο Χαρίρι ήταν πρωθυπουργός του Λιβάνου, και ήταν σουνίτης, και τάχε καλά με τους σαουδάραβες, που είναι σουνίτες επίσης. και τούπανε δεν έρχεσαι μια βόλτα, και πήγε ο Χαρίρι. Αλλά μετά οι σαουδάραβες το χοντρύνανε, γιατί τον βάλανε και παραιτήθηκε, και τον έχουνε τώρα εκεί αμανάτι. και γιατί αυτό; Για να ρίξουνε την κυβέρνηση στο Λίβανο. Επειδή στην κυβέρνηση είναι και η Χεζμπολάχ, που είναι σιίτες, και τάχουνε καλά με τους ιρανούς που είναι επίσης σιίτες. Και υποστηρίζανε η Χεζμπολάχ τον Άσσαντ, που δεν είναι ακριβώς σιίτης, αλλά σχεδόν. Διότι οι σαουδάραβες και οι καταριανοί που είναι σουνίτες υποστήριζαν τον Ίσις και την Κάιντα, που είναι σουνίτες. Για να ανατρέψουν τον Άσαντ. Διότι ο Άσαντ έκανε μία συμφωνία με τους ιρανούς και τους σιίοτες ιρακινούς να περάσουν ένα σουλήνα να πουλάνε αέριο στην Ευρώπη. Οπότε θα τους τρώγανε μερίδιο της αγοράς, των σαουδαράβων και των καταριανών. Κι' αυτό δεν τους καλοφαινόταν, ούτε των αμερικάνων καλοφαινόταν, ούτε των γάλλων, π...

  Ο Μπαχ. Παστέλ και ακρυλικά σε Α4 πολυτελείας. Με τον Μπαχ βρισκόμασταν πιο παλιά και τα πίναμε. Άμα λέω τα πίναμε, κατ' ευφημισμόν, διότι τα χρόνια εκείνα ο Μπαχ ήταν αχαλίνωτος σε όλα. Και με παρέσυρε κι' εμένα, εκών άκων. Στέναζε το Τζέιμσον, τότε ήταν της μόδας το Τζέιμσον, μέχρι που βγήκε βρώμα πως κυκλοφόραγαν και μπόμπες, οπότε αλλάξαμε μάρκα, αλλά αυτό αργότερα. Ο Μπαχ, εκτός από το πιο μόρτικο πιάνο της πιάτσας, ήταν και δημοσιογράφος. Τώρα τι να λέω, κομίζω γλαύκαν εν Αθήναις, και δεν θα επεκταθώ περαιτέρω, τα ξέρετε. Πως τόφερε λοιπόν η κουβέντα για το Εικοσιένα, δύο η ώρα νύχτα. Κι' όπως είναι και παρορμητικός αυτός, μου λέει Βασίλη αύριο δέκα η ώρα το πρωΐ έρχομαι σπίτι σου να σου πάρω συνέντευξη, να μου τα πεις για τον Οδυσσέα Αντρούτσο, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, τον Μπάιρον, γιατί άμα δεν τα πεις εσύ, Βασίλη, ποιός θα τα πει; Κι' είχε συγκινηθεί που τάλεγε αυτά, όχι ρε κουφάλες, δεν πεθάναμε ακόμα, γαμώ τα σπίτια σας, έτσι έλεγε, στο τσακ ...

Ιπτάμενοι τραγουδισταί. Στιλό, παστέλ, ακρυλικά σε Α4. Είμασταν λέει ο Μιχάλης ο Τομ, ο Πάνος ο Καλ, η Ελενίτσα η Κοσ, κι' εγώ. Και οι τρεις μας είχαμε κάτι πάρε δώσε με τον Τ.Κ, που δεν θέλω να δώσω λεπτομερή στοιχεία του, διότι πρόκειται για μία μελανή περίοδο του βίου μας και των τεσσάρων αυτά τα παρεδώσε που προανέφερα. Οπότε, ας πούμε πως τον λέγανε Ταχυδρομικό Κώδικα, από τα αρχικά του. Συγκεκριμένως, αυτός ο Ταχυδρομικός Κώδικας είχε μία διαφημιστική, την δεκαετία του ογδόντα αυτό, μετά έκλεισε, και εκεί η Ελενίτσα έψηνε τον πελάτη, ήτανε client service , να πούμε. Εγώ ήμουνα creative , c opywrit er ξερωγώ, έγραφα σλόγκαν, τίτλους, σενάρια. Εξ ανάγκης, δηλαδή, δεν πουλάγανε οι δίσκοι, και δεν ήθελα να γράψω άλλου είδους δίσκους να πουλάνε. Οπότε παρίστανα τον creative που ήθελε αυτός ο χαλβάς, διότι νόμιζε πως τις έχαβα κάτι τέτοιες ανοησίες που ξεφούρνιζε. Οι άλλοι δύο, εξωτερικοί, του φτιάνανε τζιγκλάκια για το ραδιόφωνο, την τηλεόραση. Οπότε καταλαβαίνετε που ...

Ήταν θέμα λεβεντιάς. Αυτή η ιστορία με τις βελόνες, γενικότερα. Από μικρός πηγαίναμε στον παιδίατρο τον Μελισσάκη για εμβόλια. Βάζανε δηλαδή εμένα μπροστά, διότι ο ξάδερφός μου ο μπουχέσας φοβόταν και κλαψούριζε. Βάζανε εμένα λοιπόν, τον λεβέντη. Έβαζα το χέρι μου εκεί, τον κώλο μου, αναλόγως που γινόταν η ένεση, και δεν έβγαζα κιχ. Μετά χάζευα τον άλλον που έσκουζε πριν ακόμα τον ακουμπήσουν, ολόκληρη τραγωδία παιζότανε μέχρι να του την μπήξουν, τη βελόνα. Αυτό θα φταίει που έγινε μετά σκηνοθέτης. Τέλος πάντων, μου βγήκε το όνομα, που ήμουν λεβέντης. Και που μεγάλωσα, και πήρα και ύψος, έναεβδομηνταοχτώ, με διορίσανε αιμοδότη της οικογενείας. Πάμε μια φορά στο ΚΑΤ, να δώσουμε για τη γιαγιά τη Γιοκουσκουμτζόγλαινα, θάκανε εγχείριση. Ήρθε και ο μπουχέσας αναγκαστικώς, για να του γράψει η γριά το σπίτι. Εμένα με αφαιμάξανε, δύο σακκούλες πλαστικές έδωσα, θαύμαζε η νοσοκόμα, έχετε μπόλικο, ζωή νάχετε, έλεγε. Έρχεται η σειρά του μπουχέσα, του πέρνουν την πίεση, εκατον εβδομήντα...

Αυτό δεν το γνωρίζω, Τοάν, το αν η σύγκρουση θα αποβεί μοιραία για έναν απ' τους δυό μας, μαύρο κατράμι και σεντούκι ολοπόρφυρο, αχ, δεν τις ξέρω ποιές είναι οι εγκόσμιες σάτιρες που μας ζμπρώχνουν σ' αυτό το άγονο ταξίδι, όπου καμιά πέτρα δεν έχει μπέσα, κανείς οβολός απόφυση. Αρκεί να μας ζητήσουν άλλοι τρεις ηγεμόνες, άλλοι τρεις καιροφύλακες, και στ' αθρού τις διαβουλεύσεις θάχουμε λογαριασμούς αιώνιους κι' ανοιχτούς. Ψύχωση! Ψύχωση! Βάστα γερά, αδερφέ μου Τοάν, ψυχωμένες βελόνες μονάχα μας πρέπουν, και βλέμμα βαθύρρευστο, ως τις πηγές των πιο κυανόπυγων νυμφώνων. Και ζωντανό αστακό πάντα να κραδαίνεις, ψηλά σήκωσέ τον σαν βαρύτιμο τρόπαιο, το κύπελλο είναι αυτό της Άηβης Νύχτας, την ζωντανή της τρίαινα στον Αιγόκερω που σβαρνούσε. Στην καρέκλα του ήπιου τρόμου τώρα κάθησα, άρωμα δεν είδα, , ούτε προσκόπους βουερούς μούδωσαν, βασιλιά δεν μ' έστερξε η Μάνα Γη, ούτε χόσχι το κεφάλι μου έβαλα, να κλίνω κάθε τρίκορφο της Γεσθημανής αγλάϊσμα. Μονάχα η θάλασσα...