Υπέροχα μαργαριτάρια του ύπνου και του βίου μου

Είμαι σε κάτι νεοκλασικά σπίτια στον Αρδηττό, εσωτερικές αυλές, διάδρομοι και πόρτες, ένας λαβύρινθος απερίγραπτος. Καθόμαστε όλοι μια παρέα σε πλαστικές καρέκλες, δυο τρεις νεαροί, ένας οστεώδης τύπος ο οποίος είναι σεφ σε ένα καλό ρεστωράν, μία μελαχροινή κοπέλλα, και φυσικά οι δύο αδελφοί Αντετοκούνμπο, οι μεγαλύτεροι, ο Γιάννης κι' ο Θανάσης. Λέμε όλο αστεία, έχουμε πεθάνει στα γέλια. Σε ένα διάλειμμα σοβαρότητος λέω του Γιάννη και του Θανάση, παιδιά, μας έχετε κάνει περήφανους μόνο που μας αποδεχτήκατε. Είναι πολύ σεμνά παιδιά, είπαν ένα ευχαριστούμε που μόλις ακούστηκε,ξαναρχίσαμε μετά την πλάκα, εκκωφαντικά γέλια, μπούρδες απερίγραπτες, να εκτονωθεί η κρίση σοβαρότητος. Ύστερα οι Αντετοκούνμπο φύγανε, είπαν συγγνώμη, είχαν κάποια υποχρέωση να πάνε. Μείναμε οι υπόλοιποι, είμαστε τώρα σ' ένα αίθριο ρυθμού αθηναϊκός μοντερνισμός, μπαου-χάους, ντεκώ, ξερωγώ. Ο σεφ φοράει ένα πουκαμισάκι κοντομάνικο ολόιδιο με το μωσαϊκό, χρώμα τερακότα με ψιλό πετραδάκι μέσα γκ...

Ο Βασίλης. Μολύβι πενάκι, παστέλ, γκουάς. 17Χ14 cm, 2017. Αυτός ο Βασίλης όπως καταλαβαίνετε δεν πρόκειται περί εμού, συνωνυμία. Διότι κατάγεται εκ Καλαμών, Καλαμάτα που λέμε. Αυτός ο Βασίλης είναι χρυσό παιδί, τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα, φέρνουνε μηνύματα για μιαν αγάπη πούχα, πολύ γνωστό τραγούδι. Για ποιόν είναι γραμμένο το τραγούδι, οι γνώμες ερίζουν, άλλοι λένε τόνα, άλλοι τ' άλλο, άλλοι λένε για τους μοναχούς στο Άγιο Όρος, άλλοι για τον Αστέρα Εξαρχείων, τρέχα γύρευε. Αλλά εμείς λέμε πως είναι για τον Βασίλη. Τώρα λένε πολλά για τους καλαματιανούς, δεν ξέρω τον λόγο, παλαιότερα μάλιστα η Καλαμάτα είχε σηροτροφία πολύ ανεπτυγμένη, αλλά και τώρα βγάζει πολύ καλό ελαιόλαδο, σύκα εξαιρετικά, χασίσι, και άλλα προϊόντα. Οπότε δεν ξέρω τι τους πιάνει με τους Καλαματιανούς και τους άλλους Ηλείους γενικότερα. Βεβαίως, άμα βρούνε κανέναν αγαθούτσικο δράττονται της ευκαιρίας, αλλά όχι προς εκμετάλλευσιν και χειραγώγησιν του συνανθρώπου, όπως ο Αντώνης,...

Οι Πελοποννήσιοι είναι στην Πελοπόννησο, αλλά έχει και αρκετούς στην Αθήνα και στο Χαλάνδρι. Ένας μάλιστα από αυτούς μου είχε πει μία ιστορία πολύ χαρακτηριστική. Ήταν, λέει ένας αθηναίος και πήγε να δει το σπίτι του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, στο χωριό, στην πελοπόννησο. Φτάνει λοιπόν, και ρωτάει έναν γέρο που λιαζότανε στον ήλιο που είναι το σπίτι του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Σαπέρα, του λέει ο γέρος. Πάει ο αθηναίος, το είδε το σπίτι, μέσα, έξω, σημαίες, φουστανέλλες, σπαθιά, μπιστόλια, κειμήλια, βγαίνει έξω δακρυσμένος. Γυρνάει πίσω στο αυτοκίνητο, εκεί ο γέρος, στην ίδια θέση, λιαζότανε. Τέτοιοι άνθρωποι παππού, του λέει, έπρεπε να ζουν για πάντα, να μην πεθαίνουν ποτέ, να είναι αθάνατοι να μας δείχνουνε τον δρόμο. -Γιατί ωρέ! του λέει ο γέρος. "Πέθανε ο Θοδωρής;" Οπότε αβιάστως συνάγεται το συμπέρασμα πως οι Πελοποννήσιοι ζουν αιωνίως να μας δείχνουν τον δρόμο, όπως ο παππούς εδειξε του αθηναίου τον δρόμο για το σπίτι του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, στο χωριό. Αυτός ο ...

Σε κάποιο αεροδρόμιο της Γερμανίας περιμένω την επιβίβαση για Αθήνα, αλλά κάτι γίνεται και καθυστερώ με τη βαλίτσα μου, την τελευταία στιγμή προλαβαίνω, αλλά είναι λάθος αεροπλάνο, προσγειώνεται σε μιαν άλλη πόλη της Γερμανίας, που είναι κάτι πλινθόκτιστες καλύβες ερειπωμένες, που βάζαν κάποτε τα ζώα, γουρούνια, βόδια, και λοιπά. Εγώ χωρίς φράγκο στη τσέπη, εντωμεταξύ. Εμφανίζεται ένας έλληνας αρκετά κοντός και κακοντυμένος, φοράει ένα τσαλακωμένο σακάκι, με λιγδωμένο μαλλί και κουραδομούστακο, αλλά συμπαθής. Κάνει εμπόριο ποιοτικών ελληνικών προϊόντων, λάδια, φέτες, εσπεριδοειδή,  και με παίρνει σπίτι του. Έρχονται δύο γυναίκες πολύ σεξουαλικές, ξαπλώνουν στα πόδια του, με ρωτάνε τι είμαι, από που ήρθα, στα ελληνικά. Δείχνουν να ενδιαφέρονται. Αναρωτιέμαι αν θα γίνει τίποτα. Ξαφνικά βρίσκομαι πίσω στην Αθήνα, στην Νεάπολη συγκεκριμένα. Είναι ένα γλυκό πρωινό του Μαρτίου, από πάνω ο Λυκαβηττός πλέει στον καταγάλανο αττικό ουρανό. Καθόμαστε στην απομέσα αυλή ενός νεοκλασσικο...