Υπέροχα μαργαριτάρια του ύπνου και του βίου μου

Το πολλαπλό είδωλο της Γκιουλ Μπαχάρ (χαμάμ). Παστέλ λαδιού και γκουάς, 30Χ40 cm, 2001. Το τραγούδι: Η Στέλλα Χασκίλ τραγουδάει την Γκιουλ Μπαχάρ , ηχογράφηση του 1948.  https://www.youtube.com/watch?v=6bBcNRmhC-g

  Δειλινό στη θάλασσα με σύννεφο. Λαδοπαστέλ και γκουάς, 40Χ30 cm, 2001 .

Το εξής κείμενο το έγραψα σ' ένα νησί το καλοκαίρι, πάνε πολλά χρόνια. Είχα ένα τετράδιο κι' έγραφα. Δεν ξέρω πως μούρθε. Ήταν τότε που είχαν δημοσιεύσει μια έκθεση του Έβερτ όταν ήταν μικρός στο σχολείο με τίτλο "Η Απωνία." Οι ιάπωνες λοιπόν δεν είναι αντιπαθείς, ούτε έχουν πειράξει άνθρωπο, θέλω να πω από τον Δεύτερο Παγκόσμιο και μετά. Βγάζανε βέβαια πολλές φωτογραφίες, τότε δεν ήταν ψηφιακές όπως τώρα που βγάζει το κάθε ψώνιο, κι' έκανε εντύπωση το φαινόμενο αυτό γιατί οι ιάπωνες βγάζανε ό,τι νάναι, σκουπιδοντενεκέδες, τα τρόλεϊ, τις στήλες του Ολυμπίου Διός. Αλλά είχανε κι' ένα δίκιο, διότι σου λέει πότε θα ξανάρθω εγώ στην Ελλάδα. Γύρισα λοιπόν τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα. Έγραφα ένα δίσκο (και σιντί) τότε, και είπα να το βάλω μέσα. Υπήρχε ένα πρόβλημα όμως, εγώ δεν είμαι καλός στην απαγγελία. Οπότε πήρα τηλέφωνο μία φίλη μου που ήταν τραγουδίστρια, που άμα μιλάει σου φαίνεται κάπως αφελής, αλλά αυτό είναι εν μέρει καλη τη πίστει εκ του φυσικού...

Miguel de Cervantes Saavedra Θυμήθηκα το ψεύδισμα, γιατί ο παππούς μου, όταν έβγαζε τη μασέλα ψεύδιζε, δηλαδή αντί για σου έλεγε θου. Το καλοκαίρι λοιπόν που κοιμόταν στην ταράτσα, έβγαζε τη μασέλα και την έβαζε σ' ένα ποτήρι με νερό εκεί κοντά. Αλλά είχανε κι' ένα σκυλάκι λουλού άσπρο, τη Σουσού, και η Σουσού πήρε τη μασέλα του παππού για να παίξει, οπότε ο παππούς μου ξύπνησε, αλλά η  Σουσού έτρεχε στην ταράτσα με τη μασέλα στο στόμα και δεν την έδινε του παππού, κι' αυτός φώναζε "Θουθού! Θουθού! Φέρε πίθω τη μαθέλα, Θουθού, αμέθως!" Εν ολίγοις, σήκωσε μεσημεριάτικα τη γειτονιά στο πόδι, γιατί τότε κοιμόντουσαν και το μεσημέρι, και βγήκανε στα μπαλκόνια και στα παράθυρα και γέλαγαν, κι' από τότε όποτε έλεγαν την ιστορία, γέλαγαν, μέχρι και στην κηδεία του παππού την έλεγαν, αυτή την  ιστορία. Που ήταν αυθεντική. Και γέλαγαν μετά δακρύων. Πάντως, στην Ισπανία, οι περισσότεροι άνθρωποι μιλάνε με το θου, αλλά όχι επειδή τους πήραν τις μασέλες, βεβαί...

Από το πλοίο είναι σαν βιτρίνα ζαχαροπλαστείου, μικρά μικρά κυβάκια, α ναι, εδώ είναι που φτιάνουν τα λουκούμια, κίτρινα, πράσινα, ροζ, πασπαλισμένα άχνη. Σε δύο λόφους στοιβαγμένα, τι περίμενες, σαν ξαπλωμένα βυζιά στην παραλία και δυο εκκλησιές, καμπάνες, μπιχλιμπίδια πυροτεχνήματα στην Ανάσταση. Βγαίνεις λοιπόν απ' το βαπόρι, όχι λες, με μαντολάτο μοιάζουν αυτοί οι τοίχοι, γύρω οι δρόμοι, πλατεία, δημαρχείο, κάτι πέτρες που ξεχωρίζουν πιο σκούρες είναι αμύγδαλα, σούρχεται να δαγκώσεις, θα λιώσουν οι τοίχοι στο στόμα σου, κι' αυτή τη γλύκα, τραγανιστή, δεν περιγράφεται να την ρουφάς μέχρι τέλος. Ήμουν στην Αφρική κάποτε. Ύπνος σπασμένος απ' τις ριπές  των καλάζνικοφ μέσα στη νύχτα, Μεγάλο Σαββάτο αξημέρωτα, είδα ένα όνειρο, θες να στο πω; Πετούσα στο Πισκοπιό, κει παραπάνω, που καβατζάρει ο δρόμος την κορφή προς Κίνι, κι' αποκάτω πιάτο η πόλη. Καβάλα σ' έναν αετό γαλάζιο, πράσινο και μωβ, ουρά, ζύγια, πορτοκαλλί, παίζαν στον δροσερό αέρα, έκανα μανούβρες ...

1965  Στην Τρίτη Δημοτικού έπαθα ίκτερο. Έμεινα κλινήρης έξι μήνες. Κανονικά έπρεπε να μείνω στάσιμος  στην Τρίτη. Οπότε ο πατέρας βρήκε ένα έξυπνο κόλπο. Μου άλλαξε σχολείο. Είχε έναν φίλο δάσκαλο στο Δημοτικό του Παλαιού Ψυχικού, τον κύριο Λαμποχάρους. Ήτανε φίλοι με τον Λαμποχάρους, γιατί ο αδερφός του Λαμποχάρους ήταν μεγαλοπιασμένος και κάτοικος Παλαιού Ψυχικού. Αυτός λοιπόν ο Λαμποχάρους μ' έγραψε στην Τετάρτη, να μην χάσω τον χρόνο. Ήταν μια φιγούρα τετράγωνη, με γκρίζα μαλλιά σα σκατζόχοιρος, που κάπνιζε μέσα στην τάξη. Όταν δεν κάπνιζε, έτρωγε καραμέλλες ούζου. Φόραγε ένα μουσταρδί σακάκι, και καρώ πουκάμισο. Το Δημοτικό του Παλαιού Ψυχικού ήταν Πρότυπο, επί Καραμανλή. Ιστορία κάναμε από το βιβλίο της Δευτέρας Γυμνασίου, το ίδιο και Γεωγραφία, Θρησκευτικά, κοκ. Αποστηθίζαμε τα μελανόμορφα αγγεία και πόσους κατοίκους έχει η Καλαμάτα και τα άμφια του ιερέως, και παίζαμε μπάλα με κάτι κουκουνάρες από τα πεύκα, γιατί η μπάλα κανονικά απαγορευόταν, δεν ξέρω...