Τα γενέθλια, ο Άρθουρ κι' εγώ (και η μάχη του Βατερλώ, 18 Ιουνίου 1815.)

Αληθεύει πως εγεννήθην τον Ιούνιο του 1954. Όμως ως προς την ακριβή ημερομηνία, καλύτερα να την κρύβω. Όπως βλέπετε, μου φέρανε μια τούρτα άσπρη, κι' εμένα δεν μ' άρεσε, μ' άρεσαν έκτοτε τα σουβλάκια με μπύρες. Αυτή η γυναίκα που μ' αγκαλιάζει και χαμογελά, λέγεται Ζωή. Θέλω να την πάρω τηλέφωνο, να δω τι κάνει, αλλά όλο το αναβάλλω, ντρέπομαι, φοβάμαι δεν ξέρω γω τι.

Είμαι ωστόσο ένα καταθλιπτικό μωρό, στα πρώτα μου γενέθλια. Θεωρούσα ματαιότητα να σβύσω το κεράκι, καταλάβαινα τι πάει να πει, θα ζούσα απλώς έναν χρόνο λιγότερο. Οπότε σκέφθηκα να μετακινήσω την ημερομηνία γεννήσεώς μου στην 18^η Ιουνίου, επέτειο της μάχης του Βατερλώ. Μήπως νικήσω και εγώ την μοίρα μου.

Όσοι αφελείς εννοούν την μάχην του Βατερλώ ως σύμβολο τραγικό και αιώνιο της πλέον ολοκληρωτικής πανωλεθρίας, πλανώνται πλάνην οικτράν. Στας επομένους γραμμάς θα ανατρέψω αυτήν την εξωφρενική δοξασία, με μία σύντομη παράθεση των γεγονότων της μάχης εκείνης. Και θα σας αποκαλύψω το ελπιδοφόρο νόημά της για όλην την Ανθρωπότητα.

Επίσης, πρέπει να επισημάνω πως ο Γίγας Φιλιππάκης πλανάται εάν νομίζει πως έχω λόξα με τις μάχες. Εγώ απλώς κοιτάω να συλλάβω το υπαρξιακόν νόημα του Πολέμου.

Η μάχη λοιπόν εκείνη έγινε στο Βατερλώ, που παναπεί δύο ραχούλες, όχι πολύ ψηλές, ίσα να μη βλέπεις αποπίσω, και στη μέση γούπατο. Εκεί στο γούπατο έχει και μία αγροικία, εκτρέφουν γουρούνια. Έχει κι' ένα πύργο, ποστονλέν δεν ξερωγώ. Ο Δον Κουμπάρος που έχει ζήσει σ' εκείνα τα μέρη μπόλικο καιρό, θα σας πει πως ακριβώς είναι η περιοχή γεωγραφικώς.

Τώρα, από τη μία ραχούλα ήταν οι γάλλοι κι' από την άλλη οι άγγλοι, οι τελευταίοι μαζί με κάτι συμμάχους που είχανε, ολλανδούς, γερμανούς, κάτι τέτοιους.

Αρχηγός των εγγλέζων ήταν ένας που τον λέγαν Άρθουρ. Αυτός σκέφτηκε το εξής: Να βάλω τους γερμανούς στην αγροικία, να επιτεθεί ο γάλλος εκεί και να μ' αφήσουν ήσυχο για λίγη ώρα. Τώρα, αυτοί οι ολλανδοί συμπαθάνε τους γάλλους. Να τους βάλουμε κι' αυτούς μπροστά μπροστά στην πλαγιά να φαίνονται, να τους βαράνε οι γάλλοι με τις κανόνες, να λήξει η συμπάθεια. Και τους δικούς μου -τους εγγλέζους- να τους βάλω από πίσω από την ραχούλα αραχτούς, να μην φαίνονται προς το παρόν.

Όπερ και εγένετο. Ύστερα, ο Άρθουρ πήγε κι' έκατσε κάτω απόνα δέντρο, κοίταγε τους γάλλους απέναντι με το τηλεσκόπιο και δεν έκανε τίποτα. Πάει μεσημέρι, τίποτα. Είχε βρέξει, είχε βραχεί και το μπαρούτι, δεν έπαιρνε φωτιά.

Οπότε κατά τις μία που στεγνώσανε, άρχισε το πατιρντί. Αρχίζουν το κανονίδι οι γάλλοι, αλλά τους εγγλέζους πίσω από την ραχούλα δεν τους βλέπανε να τους πετύχουν. Πετυχαίνανε τους φίλους τους, τους ολλανδούς που ήτανε στην πλαγιά. Ο Άρθουρ στο δέντρο, σαν τη γυναίκα του Λωτ.

 Επίθεση μετά οι γάλλοι, να πάρουνε την αγροικία. Οι γερμανοί μέσα υποφέρανε την κόλαση, αλλά κρατάγανε άμυνα με νύχια και με δόντια. Άλλος θα τους λυπόταν, θάστελνε ενισχύσεις να τους βοηθήσει. Αλλά ο Άρθουρ τίποτα, απαθέστατος. Τους άφησε μόνους τους.

Είδαν οι γάλλοι πως δεν πέφτει η αγροικία, στέλνουν ένα λεφούσι πάνω στους ολλανδούς, στη πλαγιά απάνω. Καθώς τους είχανε περιποιηθεί ήδη με τα κανόνια, υποχωράνε οι ολλανδοί. Τους κυνηγάνε οι γάλλοι, ώσπου πατάνε την ραχούλα. Οπότε σηκώνονται αποπίσω οι εγγλέζοι που ήταν αραχτοί μέσα στα σιτάρια, και τους ντουφεκάνε πυρ ομαδόν. Ρίχνουνε κι' οι γάλλοι, οπότε γίνεται της κακομοίρας, και ο αγών αμφίρροπος και αιματηρότατος εκατέρωθεν, όλο πτώματα παντού και τραυματίαι. Καθόταν και κοίταγε ο Άρθουρ, πάλι απαθέστατος σαν άγαλμα, αλλά όχι σαν αυτό το άγαλμα στο τραγούδι του Πουλόπουλου που είχε και κάποια συναισθήματα. Ώσπου ο αρχηγός του αγγλικού ιππικού που ήταν παραπίσω, εδέησε να διατάξει ορμάτε τους ρε! και πέσανε με τ' αλόγατα πάνω στους γάλλους, οι οποίοι τρεχάτε ποδαράκια μου, όσοι μείνανε ζωντανοί δηλαδή. Τους κυνηγάνε οι εγγλέζοι, αλλά λαχανιάσανε τα άλογα, οπότε εμφανίζονται το γαλλικό ιππικό, και γυρνάει το παιχνίδι, μία σου και μία μου, τους κυνηγήσανε πίσω στην ραχούλα τους με βαρύτατες απώλειες.

Μ' αυτά και με κείνα, πήγε τέσσερις τ' απόγεμα. Οπότε στείλανε και οι γάλλοι το δικό τους ιππικό, να καθαρίσουνε τη φάση. Είδαν όμως οι εγγλέζοι νάρχεται η καβαλλαρία, οπότε προετοιμαστήκανε χωρίς να τους πει τίποτα ο Άρθουρ, σιγή ιχθύος, από μόνοι τους οι αξωματικοί, τα φαντάρια, φτιάξανε τετράγωνα, βάλανε τις ξιφολόγχες σαν σκαντζόχοιρο, οπότε τ΄άλογα δεν  πάνε να πέσουνε στις ξιφολόγχες να τρυπηθούνε, κορόιδα είναι; Τρέχανε γύρω γύρω ασκόπως. Κι' από μέσα από τα τετράγωνα να τους ντουφεκάνε. Οπότε άλλοι σκοτωθήκανε, άλλοι λαχανιάσανε, στο τέλος  γίνεται αντεπίθεση οι άγγλοι, ένας στρατηγός του ιππικού πήρε πρωτοβουλία και μάζεψε όση καβαλλαρία είχε ακόμη δυνάμεις και νεφρά και ορμάει, γύρισε κακήν κακώς το γαλλικό ιππικό στην ραχούλα τους, πάλι ισοπαλία το αποτέλεσμα. Ο Άρθουρ εκεί, κάτω από το δέντρο, να μην τον αφορά το όλον ζήτημα.

Τα αγγλικά τετράγωνα, να πάρετε μιάν ιδέα

Εν τω μεταξύ, τους γάλλους τους ζώσανε τα φίδια, γιατί από τα πλάγια ήρθανε κάτι άλλοι γερμαναράδες, οι Πρώσσοι, τους σταματήσανε προς το παρόν, αλλά πόσο ακόμα, θα τους κόβανε την υποχώρηση στο τέλος, οπότε έπρεπε να νικήσουν τους εγγλέζους τα τάχιστα, ώστε να είναι απερίσπαστοι με τους Πρώσσους. Γιατί μετά από τους Πρώσσους είχανε και τους Ρώσσους που είχανε σειρά, ήταν καθ' οδόν σε λίγες μέρες. Οπότε χέστα! Στείλαν εν πάση περιπτώσει στην επίθεση κάτι συνταξιούχους, την Παλιά Φρουρά, αλλά μαζί καλού κακού και την Νέα Φρουρά, και την Μεσαία Φρουρά. Παρ' ολίγο να τους σπάσουνε, τους άγγλους,  αλλά στο τέλος σπάσαν οι γάλλοι οριστικά, επήλθε πανικός και άτακτη υποχώρηση. Άντε μάζευτους, τους γάλλους.

Arthur Wellesley, 1st Duke of Wellington (1 Μαΐου 1769 – 14 Σεπτεμβρίου 1852)

Μόνο ένας στρατηγός ξεροκέφαλος τα στύλωσε κάτω με τους συνταξιούχους, κι' άμα του είπαν να παραδοθεί, τους είπε: σκατά! Κι' έγινε διάσημος.

Εν ολίγοις, όλη την μέρα ο Άρθουρ δεν κούνησε το δαχτυλάκι του. Καθόταν κάτω από το δέντρο, και στο τέλος όχι μόνο δεν του ζητήσανε λογαριασμό, αλλά τον κάνανε και Δούκα. Τον γενικό αρχηγό των γάλλων που ήτανε και αυτοκράτορας, τον στείλανε απλώς διακοπές στην Ωραία Ελένη, όχι της Κορινθίας, ένα νησί, πιο μακριά. Δυσμενής μετάθεσις, αλλά πέθανε μετά.

Ηθικόν δίδαγμα: Κερδάει όποιος δεν κάνει τίποτα τον Ιούνιο, κάθεται και περιμένει να μπει ο Ιούλιος, μετά ο  Αύγουστος και ούτω καθεξής. Αυτό ακριβώς είναι και το νόημα της ραστώνης που με ώθησε να περάσω τα Γενέθλιά μου στα μαγευτικά Γιάννενα. Πήγαμε και στο Ζαγόρι, και στην υπέροχη Πάργα, πατησμεπατώσε ήτανε, μου βάλανε κι' ένα κεράκι σ' ένα τιραμισού, τόσβυσα κια τόφαγα μετά, το τιραμισού. Στο Ζαγόρι βγάλαμε και φωτογραφία, αλλά δεν βγήκε και πολύ καλή.

Ζαγόρι, Ιούνιος 2016