Υπέροχα μαργαριτάρια του ύπνου και του βίου μου

Η Βαρβάρα, η Μάρμω, κι’ εγώ (δυσφορών στην αγκαλιά της Βαρβάρας,) φθινόπωρο του 1954.   -Πηλά ο αετός, πηλά! Η θεία Βαρβάρα με παρίσταινε όταν ήμουν μωρό, κι’ έβλεπα τους αετούς ψηλά στον ουρανό την Καθαρά Δευτέρα, και εκστασιαζόμουν. Σιγά-σιγά αντελήφθην πως δεν μπορώ ν’ απλώσω τα χέρια μου να τους καβαλήσω, τους πολύχρωμους, κι’ άρχισα να αδιαφορώ. Το να πάψεις να εκστασιάζεσαι, είναι ευνουχισμός. Η θεία Βαρβάρα όμως δεν την ξέχασε την έκστασή μου αυτήν, και μου την θύμιζε, πηλά ο αετός, πηλά! μέχρι που πέθανε, πάνε δεκαπέντε χρόνια, μόλις μ’ έβλεπε άρχιζε, πηλά ο αετός, πηλά! Μέρος της απωθημένης στο ασυνείδητο μνήμης μου ανεσύρθη χάριτι θείας Βαρβάρας. Λοιπόν, όταν γεννήθηκα η μάνα μου έτρεχε με το Εθνικό Θέατρο ανά τον κόσμο και την επικράτεια, και με παράταγε στης Βαρβάρας, αυτή με τάιζε, αυτή με κοίμιζε, αυτή με ξεσκάτιζε, αυτή μ’ έπλενε, αυτή όλα, η άχρηστη η μάνα σου, μούλεγε, ούτε ένα γάλα να βράσει δεν ήταν ικανή, μπα γε! Η θεία η Βαρβάρα είχε μιαν αδερφή, την θεία...

    Νύχτα και φέγγει το Στρατοδικείο   Ιούλιος 1946, οι πρώτες εκτελέσεις στο Επταπύργιο. Θεοχάρης Σαπρανίδης και Γιώργος Καλέμος Ήταν γύρω στο 1958, πριν πάω δημοτικό, δυό χρόνια πριν είχε χτιστεί το σπίτι στο Χαλάντρι. Είχαμε ωστόσο γειτόνους. Στο παραδίπλα νεότευκτο ήταν μια οικογένεια από την Πάτρα ή την Ναύπακτο. Ο πατέρας ήταν τραπεζικός, κι’ είχαν τρία παιδιά. Ο μεσαίος -ανάμεσα σε δυο κορίτσια- ήταν ο Θεμιστοκλής. Ήταν -συνεχίζει να είναι- έναν χρόνο μεγαλύτερος από εμένα. Και παίζαμε.   Μια μέρα, ο Θεμιστοκλής μου είπε πως στον συμμοριτοπόλεμο ο πατέρας του ήταν βασιλικός επίτροπος στο στρατοδικείο, είχε σπουδάσει νομική. Θυμάμαι και μία φωτογραφία του με θερινή στολή ανθυπολοχαγού. Προφανώς έφεδρος. Και πως αυτός έδινε την χαριστική βολή στους συμμορίτες.   Ποτέ δεν ξαναμιλήσαμε γι’ αυτό με τον Θεμιστοκλή. Μετά από δύο χρόνια ο πατέρας του πέθανε από έναν -σπάνιο τότε- καρκίνο στο συκώτι. Εμείς συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα, στο Δημοτικό,...