Σχετικά με τον Βασίλη
-Έχω ζώα! είπε.
Ήταν
καλοκαίρι, οι δικοί μου δούλευαν, με έστελναν εκεί άμα δεν ήταν κάποιος να με
κρατήσει. Από την Αγία Βαρβάρα στα Σίδερα, τρία λεφτά με το αυτοκίνητο, τότε. Στην
κουζίνα η μάνα του έφτιαχνε μακαρόνια με κιμά, και το τρανζίστορ έπαιζε ελαφρό
πρόγραμμα, το Κυπαρισσάκι μου αψηλό με τη Μούσχουρη, το Ξέρω μια κάποια
γειτονιά του Μαρούδα, επιτυχίες της εποχής, ξερωγώ. Η μάνα του τραγούδαγε πολύ
ωραία, κι' ο πατέρας του επίσης. Από κει πήρε, τραγούδαγε εξ απαλών ονύχων.
(Α, τι
θυμήθηκα. Δευτέρα δημοτικού, κάνει γυμναστικές επιδείξεις η Κατρανίδαινα στο
ΑΣΤΡΟΝ το χειμερινό, στους Αμπελοκήπους. Που ήταν πολύ μαλακισμένη ιδέα, γιατί
μας είχανε κλεισμένους σ' ένα θλιβερό υπόγειο, να βγάζουμε την μπέμπελη, γιατί
αν αγαπάτε; Για να βγούμε επί σκηνής να κάνουμε τους εξερευνητές με κάτι
αποικιακές κάσκες από φελιζόλ, χακί σορτσάκια, και κιάλια πλαστικά από το
περίπτερο. Μια άθλια χορογραφία, ένα άθλιο τραγούδι, μια άθλια αγγαρεία.
Τραγωδία μεσούντος Ιουνίου 1962.)
Άρχισε
να αραδιάζει στο κεφαλόσκαλο της κουζίνας τα πλαστικά ζώα του ΡΟΛ, μια λιτανεία
λιονταριών, τίγρεων, ελεφάντων και δεν ξέρω τι άλλων ειδών της τροπικής
πανίδος.
Ήταν και
οι γάτες, οι αληθινές. Κυκλοφορούσαν παντού. Με ονόματα Κλεοπάτρα, Νεφερτίτη,
δυναστείες γάτες. Είχε παίξει την Κλεοπάτρα η Ελίζαμπεθ Ταίηλορ, εκείνο τον
καιρό.
Τον
γοητεύανε τα ζώα.
Τα
άλογα, προπάντων. Ο Ιβανόης και ο Ελ Σιντ. Αρματοδρομίες, ο Μπενχούρ με τα άσπρα
άλογα, ο Μεσσάλας με τα μαύρα, τον χτύπαγε τον Μπενχούρ με το μαστίγιο. Αλλά ο
Μπενχούρ του το τράβηξε και του το πήρε, κι' έχωνε ο Μεσσάλας τον άξονα που
είχε δρεπάνι στον τροχό του Μπενχούρ να του σπάσει τις αχτίνες, αλλά τελικώς ο
Μεσσάλας κυλιότανε στα χώματα και στα αίματα και στις σκόνες, κι' ο Βασίλης τα
διηγιόταν όλα αυτά με μία παθιασμένη παραστατικότητα άνευ προηγουμένου, τάχε
δει όλα αυτά τα έργα στο ΑΜΙΡ, τι θαύμα, τα σκηνοθετούσε μετά αυτός ξανά από
την αρχή. Γιατί ήταν σα να τάβλεπες, καθώς τα αφηγιόταν. Κι' όταν είδα πρώτη
φορά εγώ τον Μπενχούρ πριν λίγα χρόνια, νόμιζα πως τον είχα ξαναδεί τότε, στο
ΑΜΙΡ, που στο ΑΜΙΡ δεν πάτησα ποτέ μου.
Είχε μία
φλέβα βαθύτατα δραματική. Προπάντων για το δράμα που γίνεται εικόνα. Ζωγράφιζε
και καλά, ειρήσθω εν παρόδω. Τα Κλασσικά Εικονογραφημένα, στίβες. Οι Άθλιοι. Ο
Κόμης Μοντεχρίστος. Τζέην Έυρ. Τα ανθρώπινα πεπρωμένα, συντριβή και δικαίωση.
Αλλά άμα
ήθελε, γινόταν απίστευτα κωμικός. Κατ' ιδίαν, τρομερός μίμος. Έκανε την Σαπφώ
Νοταρά πιο καλά απ' ό,τι η Σαπφώ Νοταρά τον εαυτό της. Αλλά δεν ενέδιδε στην
κωμωδία. Αν εξαιρέσεις την οπερέττα, βέβαια. Α, ενέδωσε τουλάχιστον άπαξ, στην
μαύρη και πικρή Λα Νόννα, που ο Πιατάς έκανε την βουλιμική γριά που τους πέθανε
όλους. Κι' όποιος τον ήξερε, καταλάβαινε στο παίξιμο του Πιατά τα σουσούμια και
τους μορφασμούς του Βασίλη που κορόιδευε.
Μετά τον
Μπενχούρ και τα Κλασσικά Εικονογραφημένα ήρθε το Γυμνάσιο, ο Λόρκα και η όπερα.
Ήμασταν
στην ίδια τάξη, στο ίδιο σχολείο, είχαμε το ίδιο όνομα και επώνυμο, κι' είχαμε
και οι δύο γεννηθεί τον Ιούνιο του 1954. Πέραν αυτών, δεν είχαμε κανένα άλλο
κοινό στοιχείο. Ήταν καλός, ιδίως στα θεωρητικά. Ήμουν σκράπας παντού. Οπότε,
όταν άκουγα "Βασίλης Νικολαΐδης, στον πίνακα," μου κόβονταν τα ήπατα.
Μόνο όταν άκουγα "του Χρήστου" συνερχόμουν. Εγώ ήμουνα του Νικολάου.
Μου είπε
να σας ανακοινώσω πως έφυγε. Πάει να σκηνοθετήσει Λουτσία Ντε Λαμερμούρ. Με
Κάλλας, Ντι Στέφανο και Γκόμπι, διευθύνει ο Τούλιο Σεραφίν.
Και
επίσης, σας αφιερώνει:
Del ciel clemente un riso
la vita a noi sarà...
Η φωτό:
Στην αγκαλιά της θειάς μας της Ελένης. Του 1955.
Η
μουζική: Γύρνα φτερωτή του μύλου, από τον Ματωμένο Γάμο. Με τον Λάκη Παππά. Το
αγαπούσε πολύ, νομίζω.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου