Το κόκκινο φουστάνι.
-Τι γίνεσθε μητέρα;
-Ναι, τι γίνεσθε μητέρα, όλο
ειρωνείες είσαι!
-Γιατί το λες αυτό; Εις ένδειξιν
σεβασμού εγώ...
-Σκατιά!
-Γιατί μητέρα σκατιά το σπλάχνο
σας;
-Μπόγια, που σ' έλεγε κι' η
γιαγιά σου. Ε μπόγια!
-Μάρμω, σου έφερα ένα δωράκι.
-Έφερες μιλφέιγ από την Δέσποινα;
-Μιλφέιγ φτάνει, σούφερα
προχτές.
-Ψεύτη!
-Βρε Μάρμω, μπουλάντησες;
Δεν σούφερα προχτές, έφαγες και το μισό το δικό μου. Και της Νικολίνας θάτρωγες,
αν σ' αφήναμε.
-Αααα (κάνει πως δεν θυμάται,
ή πως θυμήθηκε αμυδρά.)
- Λοιπόν, είχαμε πάει στην
αναδρομική του Μόραλη.
-Ωραία ήταν;
-Χαμός γινόταν, ήταν
τελευταία μέρα. Και τυχερή, γιατί μας ξενάγησε ο επιμελητής της έκθεσης.
-Εμένα δεν με πήγες.
-Δεν σε πήγα διότι δεν γίνεται
οι άλλοι να πηγαίνουν με τα πόδια κι' εσύ να πετάς αποπάνω. Λοιπόν άκου, είχανε
και τα σκίτσα από τα κουστούμια, τα σκηνικά, όλα. Είχαμε κι' εμείς ένα κορνιζαρισμένο
στο σπίτι, που σούχε χαρίσει ο Μόραλης.
-Το πουλήσατε το σπίτι;
-Όχι ακόμα.
-Ε, πουλήστε το.
-Εντάξει, αλλά όχι να το δώσουμε
τζάμπα. Άκου, μη με διακόπτεις. Είχανε και το φουστάνι σου, που χόρευες. (Της
δείχνω την φωτογραφία.)
-Αααα! Αυτό ήτανε, υπάρχει
ακόμα; Καλή τρέλα κι' αυτή! (Βάζει τα γέλια.)
-Μετά που τέλειωσε η ξενάγηση,
έπιασα τον επιμελητή κι τούπα, και κουβέντα στην κουβέντα μ' έστειλε στο
Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής, εκεί είναι οι φωτογραφίες του Μόραλη, τράβαγε καθώς
χορεύατε.
-Που;
-Στο Μορφωτικό Ίδρυμα της
Εθνικής Τραπέζης. Κι' έκλεισα ραντεβού, και βρήκα ένα σωρό φωτογραφίες που χορεύεις
με τον Γριμάνη. Και διάλεξα μερικές, μου τις στείλανε ηλεκτρονικώς και στις τύπωσα.
(Της δείχνω τις φωτογραφίες.)
-Δεν τις βρίσκεις εύκολα,
αυτές. Δεν κυκλοφοράνε.
-Βρε! Πως ήμουνα και πως
κατάντησα! Καλή τρέλα! (Βάζει πάλι τα γέλια.)
-Τι κατάντησες; Και τότε πέταγες,
και τώρα πετάς.
-Σκατιά! Ε σκατιά!
Οι φωτό: Του Γιάννη Μόραλη, από τις παραστάσεις στο Ρεξ, το
1951. Από το αρχείο του ΜΙΕΤ. Και το φόρεμα της Αρχόντισσας. Η φωτό από την
αναδρομική έκθεση του Μόραλη στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, Μάιος 1919.
Η μουζική: Η Αρχόντισσα του
Βασίλη Τσιτσάνη, για δύο πιάνα, 1951. Στο άλλο πιάνο, ο Αργύρης Κουνάδης.
Τις πιο θερμές μου ευχαριστίες
στον Νίκο Παΐσιο, επιμελητή της αναδρομικής για την πληροφόρηση. Και την Βούλα Λιβάνη, υπεύθυνη
του αρχείου του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης, για την παραχώρηση
των φωτογραφιών.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου