Νοέμβρης

Ακρυλικά και παστέλ σε Α4 πολυτελείας.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Όσα παίρνει η θάλασσα (αλλά κι’ όσα φέρνει)

Εικόνα
Ο Χάρολντ πάει ψάρεμα   Πρώτα απ’ όλα να το ξεκαθαρίσουμε, από Δεκέμβριο ως Ιανουάριο η Αυστραλία έχει καλοκαίρι. Άρα Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, όλα πέφτουν καλοκαίρι. Από το απόγευμα, Πέμπτη, 14 Δεκεμβρίου 1967, και μέχρι την άλλη μέρα Παρασκευή πρωΐ, ο Χάρολντ είχε υπουργικό συμβούλιο. Ύστερα πήγε στην πρωθυπουργική κατοικία -στου Μαξίμου, που λέμε εμείς- και πήρε έναν υπνάκο. Μετά πήγε στο γραφείο του στο Κοινοβούλιο, είχε μιαν ανακοίνωση τύπου να τελειώσει. Και κατά το μεσημέρι έφυγε για μιαν αεροπορική βάση εκεί κοντά, να πάρει το κρατικό τζετ για την Μελβούρνη. Η γυναίκα του η Ζάρα θα έμενε στην Καμπέρα, να κάνει τις ετοιμασίες για το ρεβεγιόν.   Η απόστασις Καμπέρα-Μελβούρνη σε ευθεία είναι 466 χιλιόμετρα. Οπότε όση ώρα πετάει ο Χάρολντ, να σας πω δυο πράματα γι’ αυτόν. Πρώτον, είναι πρωθυπουργός της Αυστραλίας. Δεύτερον, έχει μπελάδες διότι έχει ξεσπάσει ένα σκάνδαλο, γινόταν κατάχρηση των κρατικών αεροπλάνων VIP από τους διάφορους αξιωματούχους, κι’ ο Χάρολντ πήγ...
Διαβάστε περισσότερα

Ου παντός πλειν ες Κόρινθον

Εικόνα
Είχανε οι αρχαίοι μια παροιμία που λέει ουκ παντός πλειν ες Κόρινθον, που πάει να πει δεν πάει ο πάσα ένας στην Κόρινθο. Διότι πλειν θα πει πληρώνειν. Και διότι είχε στην Κόρινθο μία εταίρα που την λέγαν Λαΐς. Αυτή η εταίρα ήταν σα να λέμε πουτάνα, αλλά με την καλή έννοια. Διότι άμα χρεώνεις τη νύχτα 3.000 € στον χώρο σου, ούτε βιζιτού λέγεσαι, ούτε έσκορτ, ούτε τίποτα. Λέγεσαι Υπεράνω. Ήταν λίγο φραγκοφονιάς, η Λαΐς, αλλά μετά λόγου γνώσεως. Διότι για να βγάζεις τέτοια λεφτά με την τέχνη σου, παναπεί πως έχεις μεράκι. Δεν γίνεσαι Πικάσσο άμα δεν αγαπάς τη ζωγραφική. Ούτε Κάλας άμα δεν αγαπάς την όπερα, ούτε Μοσχολιού, ούτε Μίκη Θοδωράκης, ούτε Χουντίνι. Οπότε, δεν μπορεί, το πήγαινε το γραμματάκι, η Λαΐς. Καθότι ούτε Άξιον Εστί γράφεται για τα φράγκα, ούτε στο ποτάμι δεμένος με αλυσίδες μέσα σε κιβώτιο καρφωμένο και βαρίδια μέσα να πάει στο πάτο πέφτεις για τα φράγκα. Λέω εγώ τώρα, εσείς μπορεί να διαφωνείτε. Γιατί εγώ το πάθος και τη βουρλισία του αλλουνού το σέβομαι, κι...
Διαβάστε περισσότερα

Τον Νίκο τον γνώρισα ακουσίως.

Εικόνα
  Μία φίλη μου είχε ζητήσει να της γράψω τα τραγούδια μου σε κασέτα «για να τ’ ακούει». Εκείνη τα πήγε του Νίκου. Κι’ αυτός ενδιαφέρθηκε να τα ηχογραφήσει στο στούντιο της οδού Παπάφη. Ήταν άνοιξη του 1980. Είχα πάρει πτυχίο τον Μάρτιο, και ετοιμαζόμουν να φύγω διακοπές τον Ιούνιο στο εξωτικό Κέντρον Εκπαιδεύσεως «Παλάσκας». Περιμένοντας, γέμιζα το κενό μου στην Θεσσαλονίκη, φιλοξενούμενος σ’ ένα διαμέρισμα της οδού Δαγκλή, παρέα με αιώνιους φοιτητές, φρικιά, περιθωριακούς, χρήστες, μηχανόβιους, γόνους καλών οικογενειών και γάτες. Μάλιστα, ο ενοικιαστής του διαμερίσματος ανήκε σε όλες τις πιο πάνω κατηγορίες, εξαιρουμένης ίσως της τελευταίας. Όμως δεν ήταν η πανίδα του διαμερίσματος που με χάλαγε. Η αγωνία μου -κρυφή, αλλά συνειδητή- άλλη ήταν: άξιζαν άραγε τίποτα τα τραγούδια μου; Κι’ αν ναι, υπήρχε τρόπος να ακουστούν έξω από το αμφιθέατρο της Νομικής του Αριστοτελείου; Ερχόταν λοιπόν ο πέραν πάσης προσδοκίας Νίκος να δικαιώσει τους πόθους μου. Γιατί δεν ήταν ένας σκέτος πα...
Διαβάστε περισσότερα