Υπέροχα μαργαριτάρια του ύπνου και του βίου μου

Είμαστε εκδρομή χειμωνιάτικη, με ένα πούλμαν της δεκαετίας του εξήντα. Πρέπει νάναι προς την Λιβαδειά, μέσα στον κάμπο. Είχε λιακάδα. Σταματάμε κάπου στην άκρη της παλιάς Εθνικής. Κατεβαίνω, μαζί με τους άλλους εκδρομείς. Είναι ένας σταυρός εκεί, πέτρινος, κάπου δέκα μέτρα ψηλός. Μπορεί και παραπάνω. Δεν ξέρω πως σκαρφάλωσα πάνω στον σταυρό. Έκατσα με τα πόδια κρεμασμένα στο κενό, μ' έπιασε ίλιγγος. Αλλά το πάλευα, κοίταγα μακριά την πεδιάδα, πέρα κάτι λόφοι, είχε ωραία χρώματα, κόκκινα, κίτρινα, σκούρα πράσινα και καφετιά, και προχώραγε τ' απόγευμα, κι' είχε βάλει λίγη ψύχρα. Μετά από λίγο, ανεβαίνει απάνω κι' ο Πατρίς Λουμούμπα μ' έναν ακόμα από το πούλμαν. Φόραγε ένα σκούρο κουστούμι, κι' από πάνω καπαρντίνα. -Τι βλέπεις; με ρωτάει. Και κοίταζε κι' αυτός πέρα. -Έχουμε κι' εμείς τους μάρτυρές μας, του λέω. Τον Λουμούμπα δεν τον έπιανε ίλιγγος, ανέβηκε στο κεφάλι του σταυρού, στεκόταν όρθιος κι' έψαχνε τον ορίζο...

Πρώτο μέρος. Προσωπική Αρχαιολογία Αναμνήσεις Κερκύρας, Κύριλ Στάντσεφ Λοιπόν, τον Μάιο που μας πέρασε είχα πάει στην Κέρκυρα. Γινόταν ένα Συνέδριο Ψυχιάτρων εκεί, και παρεισέφρησα ως συνοδός ψυχιάτρου, αν και συνήθως είναι ακίνδυνοι, οι Ψυχίατροι. Βεβαίως, άλλος ήταν ο σκοπός μου. Διότι παιδιόθεν με στέλνανε να με ξεφορτωθούν το καλοκαίρι στον θείο μου τον Βάγγο και τη Γιώτα, που είχανε μια κόρη τη Στέλλα, μεγαλύτερη από εμένα. Ήθελα να βρω το σπίτι που μένανε. Το σπίτι που μένανε ήτανε οδός Αγίας Βαρβάρας, αλλά αριθμός δεν θυμόμουν. Μόνο πως ήταν πολύ στενός ο δρόμος, καντούνι δηλαδή. Κι' απέναντι από το σπίτι ήταν μία γκρεμισμένη εκκλησία. Είχε γκρεμιστεί στους βομβαρδισμούς, αυτή. Αλλά το ιερό δεν ήταν εντελώς γκρεμισμένο, και μία κυρία είχε βάλει μία λαμαρίνα από πάνω, και έμενε στο ιερό. Είχε και κότες, η κυρία, και γάτες πολλές. Μία φορά θυμάμαι που είχε σφάξει μία κότα, αλλά όχι καλά, και της ξέφυγε η κότα και της κρεμόταν το κεφάλι από μια πέτσα, κι' έ...

Αυτός ο Χαρίρι ήταν πρωθυπουργός του Λιβάνου, και ήταν σουνίτης, και τάχε καλά με τους σαουδάραβες, που είναι σουνίτες επίσης. και τούπανε δεν έρχεσαι μια βόλτα, και πήγε ο Χαρίρι. Αλλά μετά οι σαουδάραβες το χοντρύνανε, γιατί τον βάλανε και παραιτήθηκε, και τον έχουνε τώρα εκεί αμανάτι. και γιατί αυτό; Για να ρίξουνε την κυβέρνηση στο Λίβανο. Επειδή στην κυβέρνηση είναι και η Χεζμπολάχ, που είναι σιίτες, και τάχουνε καλά με τους ιρανούς που είναι επίσης σιίτες. Και υποστηρίζανε η Χεζμπολάχ τον Άσσαντ, που δεν είναι ακριβώς σιίτης, αλλά σχεδόν. Διότι οι σαουδάραβες και οι καταριανοί που είναι σουνίτες υποστήριζαν τον Ίσις και την Κάιντα, που είναι σουνίτες. Για να ανατρέψουν τον Άσαντ. Διότι ο Άσαντ έκανε μία συμφωνία με τους ιρανούς και τους σιίοτες ιρακινούς να περάσουν ένα σουλήνα να πουλάνε αέριο στην Ευρώπη. Οπότε θα τους τρώγανε μερίδιο της αγοράς, των σαουδαράβων και των καταριανών. Κι' αυτό δεν τους καλοφαινόταν, ούτε των αμερικάνων καλοφαινόταν, ούτε των γάλλων, π...

  Ο Μπαχ. Παστέλ και ακρυλικά σε Α4 πολυτελείας. Με τον Μπαχ βρισκόμασταν πιο παλιά και τα πίναμε. Άμα λέω τα πίναμε, κατ' ευφημισμόν, διότι τα χρόνια εκείνα ο Μπαχ ήταν αχαλίνωτος σε όλα. Και με παρέσυρε κι' εμένα, εκών άκων. Στέναζε το Τζέιμσον, τότε ήταν της μόδας το Τζέιμσον, μέχρι που βγήκε βρώμα πως κυκλοφόραγαν και μπόμπες, οπότε αλλάξαμε μάρκα, αλλά αυτό αργότερα. Ο Μπαχ, εκτός από το πιο μόρτικο πιάνο της πιάτσας, ήταν και δημοσιογράφος. Τώρα τι να λέω, κομίζω γλαύκαν εν Αθήναις, και δεν θα επεκταθώ περαιτέρω, τα ξέρετε. Πως τόφερε λοιπόν η κουβέντα για το Εικοσιένα, δύο η ώρα νύχτα. Κι' όπως είναι και παρορμητικός αυτός, μου λέει Βασίλη αύριο δέκα η ώρα το πρωΐ έρχομαι σπίτι σου να σου πάρω συνέντευξη, να μου τα πεις για τον Οδυσσέα Αντρούτσο, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, τον Μπάιρον, γιατί άμα δεν τα πεις εσύ, Βασίλη, ποιός θα τα πει; Κι' είχε συγκινηθεί που τάλεγε αυτά, όχι ρε κουφάλες, δεν πεθάναμε ακόμα, γαμώ τα σπίτια σας, έτσι έλεγε, στο τσακ ...