Υπέροχα μαργαριτάρια του ύπνου και του βίου μου

Τώρα, άμα πάει τον Αύγουστο ο Ερντογάν στον Πούτιν μπορεί να τα βρούνε. Αν τα βρούνε, μπορεί ο Ερντογάν να την πέσει στους Κούρδους πολύ χοντρά (με τις πλάτες του Πούτιν γαρ.) Αν την πέσει στους Κούρδους ο Ερντογάν, θα του την πέσει του Ερντογάν ο Ομπάμα. Αλλά τότε του Ομπάμα θα του την πέσει ο Πούτιν που θα τάχει βρει με τον Ερντογάν. Οπότε μπορεί να μπλέξουμε κι' εμείς άσκημα. Λέω, μπορεί. Γιατί εγώ θα απουσιάσω λίγο καιρό. Αλλά αν γυρίσω και τα βρω μπουρδέλο, πείτε τους θα τους γαμήσω όλους. Το τραγούδι: Μας φτάνει μόνο, με τον Τόνη Μαρούδα και την Δανάη. Κι' ένας κιθαρίστας που δεν λέει ποιός είναι, αλλά είναι μάγος όχι μόνο γι' αυτά που παίζει αλλά και γι' αυτά που δεν παίζει. https://www.youtube.com/watch?v=1SdvleCp-u0&spfreload=10 Η φωτό: Σιγά να μη σας πω. Οδηγίαι χρήσης: καλύτερα να ακούτε το τραγούδι και συγχρόνως να κοιτάτε την φωτογραφία.

Κουράστηκα λίγο, τ' ομολογώ, να κολυμπάω στα βάθη κι' ανεβαίνω τώρα κι' εγώ την ανεμόσκαλα, και δύτης κι' ακροβάτης στο χρωματιστό πουλί, τον παπαγάλο και το φεγγάρι Και το καράβι μου λευκό, πλησίστιο, το διακρίνω θ' αργήσει λίγο ακόμα, ακούω τις μουσικές του. Αλλά θ' αργήσει λίγο ακόμα... Θα παίξεις, βλαμμένο, ή δεν θα παίξεις; Δεν έχει και τόση σημασία τελικά Κάποιος θάρθει όπου νάναι να παίξει για σένα στο σκαλοπάτι σου θάχει την ευγένεια της θάλασσας θάχει την χάρη της αχιβάδας Και θάναι μ' όλα τους τα χαμόγελα σειρές μαργαριτάρια κι' οι φωνές τους σαξόφωνα και θαν' οι πλάτες τους νησιά, Δελφίνια, δελφίνια, δελφίνια...                                                      ...

Μέχρι τούδε θεωρούσα πως ήμουνα τυπικό δείγμα μεσογειακού ανδρός. Ηλιοτρόπος, ψήλωσα όσο μπόρεσα, μου άρεσε το ελαιόλαδο και τα σκόρδα κι' ο βασιλικός κι' η ρήγανη, η ρακή με καμιά λακέρδα, τα τσιγάρα, και το Λαγκαβούλιν, δεν ήμουν ακατάδεχτος. Τραγούδησα όσα έζησα χωρίς να δίνω σημασία στους συρμούς και στον θόρυβο σε χρόνια χρωματιστά κι' ανόητα του τόπου μου, κι' έζησα τον Οδυσσέα μέσα μου σε μέρη μακρινά, που περίσσευε το αίμα και των ανθρώπων τα μαρτύρια κι' ο Θάνατος. Και γυναίκες γνώρισα στον νου και το κορμί, άξιες όλες της ηδονής και της άκρατης ελευθεριότητός μου και της ευγνωμοσύνης μου. Κι' όπως το δέντρο της ζωής μου ψήλωνε, έτσι και βάθαινα εγώ στις ρίζες μου να κρατηθώ. Ο ένας μου προπάππος είχε καΐκια στα Θεραπειά, ο άλλος ήταν ένας κόντες απ' το Ληξούρι, παντρεύτηκε την όμορφη δούλα του από τα Βαρσαμάτα. Η προνόννα μου, αυτή.   Και πιο πριν, κάποιοι άλλοι μου πρόγονοι αντικρύσαν τα περήφανα αρκαδικά βουνά, περπάτησαν της Άνδρου τους ...

Κίνι, Σύρος.   Απ’ το Πισκοπιό στο Κίνι είναι τρία τέταρτα και λιθόστρωτο στρωμένο ως της γης τα πέρατα κι’ απ’ το Κίνι στο Δελφίνι είναι κάτι καλαμιές και μικρά μικρά σπιτάκια, σκόνη και ξερολιθιές Είναι ντάλα μεσημέρι σ’ όλη τη Μεσόγειο και το καλοκαίρι είναι μέσα σ’ ένα υπόγειο με τον ουρανό μιλάω, τον ρωτάω «για πες μου εσύ πως αντέχουνε τα μάτια τόσο χρώμα θαλασσί» Είναι ένα ξερό πηγάδι, το νερό του στέρεψε και στην σκουριασμένη αντλία το μελτέμι έπαιξε και μετά μια ησυχία, και μετά μια χαρουπιά κι’ είναι μέσα στη σκιά της κι’ η δικιά σου η σκιά *Κι' ειν' ένα παλιό πηγάδι, μα ακόμα έχει νερό και στη σκουριασμένη αντλία βάλανε ηλεχτρικό

Μονρόβια, 22 Απριλίου 1980 Στήσαν τα παλούκια με γερανό τηλεγραφόξυλα στην άμμο με φόντο τον Ωκεανό, ήρεμο, κι’ αινιγματικό, και γαλαζοπράσινο σε κάποιαν απόσταση ο κόσμος ηλάλαζε και ηγαλλιάτο λες και τώρα κάτι θα ήλλαζε που κάτι επιλοχίαι έκαναν κίνημα τα χαράματα εδώ και δέκα μέρες και ξεκοιλιάσανε τον πρόεδρο στο κρεβάτι του και τώρα φέρνανε μισόγυμνους τους υπουργούς του σ’ ένα βαν περήφανοι και κάπως λυπημένοι ένας δύο, μα οι περισσότεροι μ’ ένα σώβρακο, αστείοι και φοβισμένοι μέχρι θανάτου, όχι σαν σχήμα λόγου ένας κατέρρευσε εντελώς, κουνούσε τα πόδια του σαν αυτιστικός, ίσως κατουρήθηκε στο τέλος λιποθύμησε ή ξεψύχησε, μα δεν έπεφτε απλώς και μόνο επειδή τους είχαν δέσει σε κείνα τα παλούκια ένα κοπάδι φαντάροι χειρονομώντας ανήσυχα στ’ απερίγραπτο χάος αυτοσχεδίαζαν την εκτέλεση χωρίς κάποιος να έχει εξουσία ή το γενικό πρόσταγμα σ’ αυτή την τελετή όπως τα μερμήγκια κουνάνε τις κεραίες τους να τρέχουν νευρικά πάνω κάτω για ώρα άσκοπα μ’ έ...

Όταν ζούσε η μακαρίτισσα η μάνα μου, είχε μια βουλγάρα, μια νταρντάνα δύο μέτρα που την φρόντιζε, την Ναντέζνα. Ενώ λοιπόν η Ναντέζνα είχε γραφτεί στον ΟΑΕΔ για κάποιο διάστημα που ήταν άνεργη, κάποια υπάλληλος αρνιόταν να της δώσει το σχετικό πιστοποιητικό, αναγκαίο για την άδεια παραμονής της. Πήγα μαζί της να ξεμπλέξω την κατάσταση, χωρίς να δηλώσω εξ αρχής την δικηγορική μου ιδιότητα, ήμουνα με τη φόρμα. Η υπάλληλος ισχυριζόταν πως η Ναντέζνα δεν είχε ειδοποιήσει "την υπερεσία" όταν ξανάπιασ ε δουλειά, οπότε δεν έπρεπε να πάρει αυτό το πολυτιμότατο πιστοποιητικό ανεργίας. Την ρώτησα που ήταν γραμμένο αυτό, που έπρεπε να ειδοποιήσει "την υπερεσία", κι' άμα προβλέπεται καμία προθεσμία, κι' αυτή έλεγε ασυναρτησίες, πως έτσι κάνουν όλες αυτές, για να παίρνουν το επίδομα. Και αυτές ήτανε οι  αλλοδαπές, αλλά δεν τις κατονόμαζε, να μην νομίζουνε πως είναι ρατσίστρια.  Και της εξηγώ πως η Ναντέζνα δεν έπαιρνε επίδομα, αλλά είχε γραφτεί στην ανεργία για την ...

Δαλιδά και Λουίτζι Τένκο. Έφηβοι ή κάτι παραπάνω, σε κοροϊδεύαμε πως είχες στραβισμό, κι' ας σε γουστάραμε τρελλά, και πως τα τραγούδια ήταν πετιμέζι για κακογάμητες νοικοκυρές που περιμέναν τον πρίγκηπα αλλά πήραν τον υδραυλικό, αλλά δεν ξέραμε τη θλίψη σου, ούτε για κείνο το αγόρι με τα περίεργα τραγούδια, εσύ διεθνής ντίβα κι' αυτός με τους δαιμόνους του, να οσμίζεται αυτό που θαρχόταν λίγα χρόνια μετά, και πως θάταν τα τραγούδια λίγα χρόνια μετά, και τίναξε τα μυαλά του στον αέρα στο   Σαν Ρέμο, στο φεστιβάλ. Μετά, ξανά μανά στο πετιμέζι, σε ξανακούω τώρα, αλλά θάθελα να σε πάρω αγκαλιά αυτή τη φορά, νοσταλγία θα το λέμε αυτό, κρυφά μη μας ακούσουν, νοσταλγία για κάτι που δεν γνωρίσαμε, έγινε πριν από εμάς, θα πάμε μαζί διακοπές στην Αλεξάνδρεια, εσύ μια καϊρινή, κι' εγώ τώρα στον Νέο Κόσμο, θάρθω να σε πάρω απ' τον σταθμό, να πάρουμε το τραμ, Μπακός, η Ιτάλια θα χαμογελάει στο παράθυρο, στάση Σουτς, θα σου δείξω την Αλάνα και την παράγκα του Αντουάνου, δεν θ...