Υπέροχα μαργαριτάρια του ύπνου και του βίου μου

Δειλινό στον Μάναγρο. Παστέλ και ακρυλικά, 23Χ16 cm. Στον Δ.Κ  Αποφάσισα να γράψω μία καλοκαιρινή ιστορία που μου συνέβη παλιά, πάνε δεκαεφτά δεκαοχτώ χρόνια. Το μεγαλύτερό της προσόν είναι που είναι καλοκαιρινή. Διότι είναι παρατηρημένο, όσο ανθίσταται ο χειμώνας, τόσο αυξάνονται οι κίνδυνοι να φαγωθούμε μεταξή μας για την Παναγία των Παρισίων. Γι' αυτό και το αποφάσισα αυτό, να την γράψω, δηλαδή. Διαφορετικά, δεν έχει και πολλή σημασία. Ήμασταν λοιπόν στην Βολισσό. Η Βολισσός είναι στην βόρεια Χίο, αν έχετε ακουστά. Στην Χίο και στην Κάρπαθο -ίσως και σε άλλα νησιά, δεν ξέρω- συμβαίνει ένα παράξενο πράγμα. Εκεί που στα νότια γίνεται το έλα να δεις από αρχές Αυγούστου, στα βόρεια δεν πατάει ψυχή. Η αγαπημένη μου το αποδίδει αυτό που στα βόρεια τα νερά είναι μπούζι. Αυτό όμως ισχύει μόνο μερικώς, μόνον για την Βολισσό, αλλά για την Κάρπαθο γιατί; Εκεί τα νερά είναι πολύ ζεστά, τόσο που γεμίζει η θάλασσα σμέρνες. Αν και άμα δεν τις πειράξεις, δεν σε πειράζουνε...

Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς είναι οι χούτου και οι τούτσι. Ούτε κι' αυτοί οι ίδιοι καλά-καλά. Αυτόχθονες δεν είναι. Αυτόχθονες είναι μόνο οι τουά, οι πυγμαίοι, κυνηγοί και συλλέκτες. Ύστερα έφτασαν από την λεκάνη του Νίγηρα -γύρω στον 11 ο  πΧ αιώνα- οι γεωργοί. Ξεχέρσωσαν, έσπειραν, έφτιαξαν μικρά κρατίδια, κι' έδιωξαν τους πυγμαίους πιο βαθιά στη ζούγκλα. Μάλλον ήταν ιεραρχημένες κοινωνίες, αυτά τα πριγκηπάτα, με ηγεμόνα, αρχηγούς, και λαό. Τελευταίοι -γύρω στον 14 ο αιώνα- έφτασαν οι αγελαδοτρόφοι. Ίσως από την Αιθιοπία ή την Κένυα, όμως μπορεί κι' από άλλα μέρη της ανατολικής Αφρικής. Ίσως και να μην ανήκαν σε ένα μεταναστευτικό κύμα, αλλά σε πολλά, διαδοχικά, και διαφορετικής προελεύσεως. Με την κοινή τους όμως ασχολία, την κτηνοτροφία, τα φύλα αυτά των αγελαδοτρόφων μπερδεύτηκαν μεταξύ τους, κι' έγιναν μία ενιαία κοινωνική ομάδα. Με τους δικούς της πια ηγεμόνες και πριγκηπάτα. Η επαφή των αγελαδοτρόφων με τους γεωργούς ήτα...