Υπέροχα μαργαριτάρια του ύπνου και του βίου μου

Είμαστε σε κάποιο υπερπολυτελές ξενοδοχείο, στην Αθήνα ή στη Βηρυττό, δεν ξέρω. Σε μια σουίτα, ή στην ταράτσα που έχει μπαρ. Είναι κι' ένα κουτί γλυκά, σου αλλά κρεμ, υπέροχα, τραγανά, φρεσκότατα, τάχω ταράξει εντωμεταξύ, ο κουνιάδος μου που τάχε μπροστά του αλλά μίλαγε με κάτι άλλους, δεν πρόλαβε να φάει παρά ένα. Πηγαινοερχόμουνα εγώ, έτρωγα ένα δύο, μετά άλλα ένα δύο, το άδειασα σχεδόν το κουτί. Ένα έμεινε, της ντροπής. Έχουμε και κάτι πυραύλους S -400 τηλεκατευθυνόμενους με ραντάρ, σετ ολόκληρο, αλλά μινιατούρες, όπως τα τραινάκια. Ξαφνικά αρχίζουν να πετάνε γύρω από το ξενοδοχείο αεροπλανάκια και   drones μικροσκοπικά, κάνουν σαν κουνούπια. Τρέχω να συνδέσω τους S -400   που είναι στα κουτιά τους ακόμα, να τα καταρρίψω. Αλλά δεν τα βρίσκω όλα τα κουτιά, είναι στη ντουλάπα, κανένας δεν βοηθάει εντωμεταξύ. Πάω να φάω το σουδάκι της ντροπής. (Εδώ τελειώνει το όνειρο, ξύπνησα.) Τις προάλλες ζωγράφισα ένα πορτρέτο του Ψαραντώνη που μου ζήτησε ο Σπάρταλη...

Θάταν το πενηνταεφτά. Μάλλον Απόκριες. Με ντύσαν κουνέλι ή λαγό, τότε δεν καταλάβαινα τη διαφορά. Θα πηγαίναμε επίσκεψη, ωραία είπα. Μούδωσε ο πατέρας το λάστιχο, πότιζα κι' εγώ, η μάνα ντυνόταν, ωραία είπα. Μου άρεσαν οι λάσπες. Αλλά βγήκε η μάνα στο παράθυρο και είπε πως θα λερωθώ, γκρίνια. Και μου πήρε το λάστιχο αυτός. Και μετά άλλαξε και το πρόγραμμα, θα βγαίνανε έξω, οπότε δεν θα με παίρνανε μαζί, κι' έκλαιγα γοερά. Είχαμε και μια κοπέλα στο σπίτι, υπηρέτρια τις αποκαλούσαν τότε. Κοιμόταν στον διάδρομο. Χριστίνα την έλεγαν. Μ' έβγαζε βόλτα τ' απογεύματα του καλοκαιριού, όταν λείπαν ο πατέρας κι' η μάνα. Συναντούσε κι' έναν αγαπητικό, σε κείνες τις βόλτες. Πρέπει νάταν χωροφύλακας, εκεί παρακάτω από εμάς ήταν το Τμήμα. Την έδιωξαν μετά. Ποιός ξέρει, παραήταν όμορφη. Χαραμιζόταν, σκέφτομαι, τώρα που την βλέπω στην φωτογραφία. Με ρόμπα και μπιστόλι, και μια καρδερίνα που ήθελα να την χαϊδέψω, μας χώριζε το κλουβί, το δικό της, το δικό μο...

Θάθελα να σας γράψω ένα ποίημα πολύ πολύ παράξενο, Μελάνια Που ξεχυλίζουν τα μελάνια μου σ' αυτήν την περίσταση σαν τα νερά του Μισσισσιπή Στις απέραντες πεδιάδες τρέχει η πένα μου σαν σιδηρόδρομος καταπίνει εκτάσεις Γλυστράει στο λευκό χαρτί όπως τα σώματα σε λευκά μεταξωτά σεντόνια Μα ξέρω πως είν' το σύστημα εκεί δαιδαλώδες και πολύπλοκο, και κάθε παραφυάδα Υπηρεσίες, στρατηγεία, πολυεθνικές, ινστιτούτα, λόμπι και κοινή γνώμη, η Ιστορία Η Ιστορία, Μελάνια, είναι η συνισταμένη, μιλιούνια ανθρώποι, ο καθείς και βούλεται Ο καθείς και νομίζει πως θα γράψει την Ιστορία του Κόσμου, κι' η ζωή του ένα κόμμα Μα η Ιστορία, Μελάνια, είναι ασύνειδη, η συνισταμένη των βουλήσεων είναι άβουλη, Είναι -πως να στο πω- σαν Πρόεδρος με περουκίνι κλόουν, είναι αυτή η συνισταμένη* Και λέει απίστευτες μπούρδες, δεκάχρονος στο λούνα παρκ της Οικουμένης, ωστόσο Υπηρεσίες, στρατηγεία, πολυεθνικές, ινστιτούτα, λόμπι, δίχως να καταλάβει τον διορθώνουν Αν και, Μελάνια...