Υπέροχα μαργαριτάρια του ύπνου και του βίου μου

Είμαστε εκδρομή χειμωνιάτικη, με ένα πούλμαν της δεκαετίας του εξήντα. Πρέπει νάναι προς την Λιβαδειά, μέσα στον κάμπο. Είχε λιακάδα. Σταματάμε κάπου στην άκρη της παλιάς Εθνικής. Κατεβαίνω, μαζί με τους άλλους εκδρομείς. Είναι ένας σταυρός εκεί, πέτρινος, κάπου δέκα μέτρα ψηλός. Μπορεί και παραπάνω. Δεν ξέρω πως σκαρφάλωσα πάνω στον σταυρό. Έκατσα με τα πόδια κρεμασμένα στο κενό, μ' έπιασε ίλιγγος. Αλλά το πάλευα, κοίταγα μακριά την πεδιάδα, πέρα κάτι λόφοι, είχε ωραία χρώματα, κόκκινα, κίτρινα, σκούρα πράσινα και καφετιά, και προχώραγε τ' απόγευμα, κι' είχε βάλει λίγη ψύχρα. Μετά από λίγο, ανεβαίνει απάνω κι' ο Πατρίς Λουμούμπα μ' έναν ακόμα από το πούλμαν. Φόραγε ένα σκούρο κουστούμι, κι' από πάνω καπαρντίνα. -Τι βλέπεις; με ρωτάει. Και κοίταζε κι' αυτός πέρα. -Έχουμε κι' εμείς τους μάρτυρές μας, του λέω. Τον Λουμούμπα δεν τον έπιανε ίλιγγος, ανέβηκε στο κεφάλι του σταυρού, στεκόταν όρθιος κι' έψαχνε τον ορίζο...

Πρώτο μέρος. Προσωπική Αρχαιολογία Αναμνήσεις Κερκύρας, Κύριλ Στάντσεφ Λοιπόν, τον Μάιο που μας πέρασε είχα πάει στην Κέρκυρα. Γινόταν ένα Συνέδριο Ψυχιάτρων εκεί, και παρεισέφρησα ως συνοδός ψυχιάτρου, αν και συνήθως είναι ακίνδυνοι, οι Ψυχίατροι. Βεβαίως, άλλος ήταν ο σκοπός μου. Διότι παιδιόθεν με στέλνανε να με ξεφορτωθούν το καλοκαίρι στον θείο μου τον Βάγγο και τη Γιώτα, που είχανε μια κόρη τη Στέλλα, μεγαλύτερη από εμένα. Ήθελα να βρω το σπίτι που μένανε. Το σπίτι που μένανε ήτανε οδός Αγίας Βαρβάρας, αλλά αριθμός δεν θυμόμουν. Μόνο πως ήταν πολύ στενός ο δρόμος, καντούνι δηλαδή. Κι' απέναντι από το σπίτι ήταν μία γκρεμισμένη εκκλησία. Είχε γκρεμιστεί στους βομβαρδισμούς, αυτή. Αλλά το ιερό δεν ήταν εντελώς γκρεμισμένο, και μία κυρία είχε βάλει μία λαμαρίνα από πάνω, και έμενε στο ιερό. Είχε και κότες, η κυρία, και γάτες πολλές. Μία φορά θυμάμαι που είχε σφάξει μία κότα, αλλά όχι καλά, και της ξέφυγε η κότα και της κρεμόταν το κεφάλι από μια πέτσα, κι' έ...