Υπέροχα μαργαριτάρια του ύπνου και του βίου μου

Γκλυντώρ Μάικωλ Α ρε έρμε Γκλυντώρ Μάικωλ! Χαμένο κορμί! Που έλιωσε ο πατέρας σου τα νιάτα του μέσα στα ανθρακωρυχεία της Ουαλίας. Στο τέλος που τέλειωσε το κάρβουνο έμεινε κι' άνεργος αποπάνω, ήσουνα δεκαπέντε εσύ, σε φωνάξανε και πήγες και υπόγραψες που έκοψε το λαιμό του, αυτοχτόνησε. Κι' ήσουνα κι' αγράμματο και χρώσταγες και της Μιχαλούς, μάλλον. Πέθανε κι' η μάνα. Στον πόλεμο μέσα, αυτό. Γύρναγες μετά, άστεγος, άεργος, μόνος και θεονήστικος στο Λονδίνο, και βρήκες μια φέτα ψωμί, αλειμμένη με μια κρέμα παχιά παχιά, ποιός να την ξέχασε -θα είπες- σε μια γωνιά μεσούντος του πολέμου, μια φέτα ψωμί με συμπυκνωμένο γάλα ζακχαρούχο, πώ ρε ευδαιμονία! Α ρε Γκλυντώρ Μάικωλ! Που να τόξερες μέσα στη ψωμολύσσα σου την αβυσσαλέα που ήταν δηλητήριο, το ζακχαρούχο γάλα, παγίδα για τους αρουραίους. Και γράψανε πως αυτοχτόνησες κι' εσύ, σα τον πατέρα σου... *** Βάστα Ρόμμελ, φωνάζαν εδώ οι μαυραγορίτες, αλλά δε βάστηξε, ο Ρόμμελ. Και απεβιβάσθησαν τελικώς στην Βόρ...

Ξύπνησα -λέει- στις επτά το πρωΐ στο Χαλάντρι, από το ξυπνητήρι. Στις εννέα περνάω ένα διαγωνισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να προσληφθώ στις Βρυξέλλες. Νοιώθω άγχος και ταραχή. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να πάω, έτσι κι' αλλιώς πάλι θα βάλουν τους δικούς τους, με μέσο από την Αθήνα... Τέλος πάντων, τώρα είμαι στις Βρυξέλλες, σ' ένα πολύ μοντέρνο κτίριο, όλο γυαλί γύρω γύρω. Είναι ένα στρογγυλό τραπέζι, και κάθονται μια επιτροπή, γερμανοί, ολλανδοί, ξερωγώ. Αλλά πρώτα πρέπει να διαπιστώσουν τις γνώσεις μου στα γαλλικά. Μία κοπελίτσα, γαλλόφονη -γαλλίδα, βελγίδα, ξερωγώ, μπορεί και ισπανίδα αλλά μιλάει γαλλικά- με παίρνει στο δίπλα δωμάτιο, πολύ χαμογελαστή και γλυκειά. Μου δίνει ένα στυλό μπλε και ένα μπλοκ. Το μπλοκ έχει παντού παιδικές ζωγραφιές και μουτζούρες, τώρα είμαστε σοβαροί; σκέφτομαι από μέσα μου. Μου λέει να γράψω αυτή, ό,τι θέλω. Εντωμεταξύ , το στυλό λεκιάζει . Γράφω : C' est dans le future, comme de l' Eglise... Πάμε έξω ύστερα. Είναι κάτι τεράστιοι σωρ...

Ήταν μια πολύ αστεία ταινία. Ο πάμπλουτος εκκεντρικός και ο θετός υιός του ο χίππης. Γεμίσαν μια χαβούζα σάπια αίματα, όζοντα ούρα, βρωμερά λύματα κι' έριξαν μέσα μια βαλίτσα χαρτονομίσματα, πολλά χρήματα. Να έρθουν να βουτήξουν να τα μαζέψουν όσοι άπληστοι το χρήμα ορέγονται όσοι γενναίοι δεν φοβούνται να πνιγούνε στο σκατό. Πραγματικά, η εποχή μας δεν έχει φαντασία. Αυτό το παιγνίδι με τους ημίγυμνους και τις ημίγυμνες -κουφιοκεφαλάκηδες με δηλώσεις υπεραθλητών- θα αποκτούσε επιτέλους κάποιο ενδιαφέρον αν έψαχναν να βρουν -και ναν πολλά τα εύρετρα- ένα στραγάλι σε πάτο βόθρου. Το βίντεο: η προτελευταία σκηνή από την ομότιτλη ταινία του Τζόζεφ ΜακΓκραθ, με τον Πήτερ Σέλλερς και τον Ρίνγκο Σταρ. https://www.youtube.com/watch?v=3Xg2v_T2XH8

Οφείλω να σας εξομολογηθώ πως υπήρξατε ο τελευταίος πλατωνικός μου έρως, ήμουν περίπου στην ηλικία των δώδεκα, και ο έρως -έστω και μοναχικός- δεν είχε ακόμη σαρκική υπόσταση, και εσείς είχατε υπέροχο χαμόγελο και υπέροχα χρυσά μαλλιά, αλλά κάπως καστανής αποχρώσεως, τα έπαιρνε ο αέρας, ήταν το δειλινό, ήταν καλοκαίρι, οδηγούσα μια κόκκινη Σεβρολέτ Ιμπάλα ανοιχτή, σαν κι' αυτή που μου κάναν δώρο στη γιορτή μου, αλλά αληθινή, κι' ο δρόμος ήταν ανοιχτός και ευθύς και άδειος και τρέχαμε, και εσείς ήσασταν ξαπλωμένη στο διπλανό κάθισμα και με κοιτούσατε συνεχώς με τα υπέροχα μπλε σας μάτια, κι' εγώ οδηγούσα κι' εσείς δεν τα παίρνατε από πάνω μου, και φορούσατε επίσης ένα υπέροχο πορτοκαλλί φόρεμα λεπτό, και τόπαιρνε κι' αυτό ο αέρας, και φτάναμε, διότι φαινόταν στο βάθος η θάλασσα, αλλά δεν ξέρω αν φτάναμε στο Σαν Φρανσίσκο ή στο Μασσατσιούσετς, διότι στο τραγούδι αυτοί που το γράψανε είναι στο Σαν Φρανσίσκο αλλά απογοητεύτηκαν, και θέλουν να γυρίσουν στο Μα...