Υπέροχα μαργαριτάρια του ύπνου και του βίου μου

Φανταστικό τοπίο στο Χαλάντρι. Λαδοπαστέλ και γκουάς, 2003

 Χορός στο Αρφαρέτι, λαδοπαστέλ και γκουάς,30Χ40 cm, 2003 Μέναν εκεί όλο το καλοκαίρι, ουουου! Δυό μήνες, τρεις. Όλοι μαζί στρωματσάδα σ' ένα σπιτάκι, δωμάτιο και κουζίνα ένα, και γύρω χωράφια, αμπέλια και ξερολιθιές. Δεν είχανε πολλά. Από ένα αυγό κάθε παιδί, δύο δεν είχε. Ή ένα κομματάκι τόσο δα τυρί. Και μια φετούλα ψωμί. Γάλα, φρούτα, ζαρζαβατικά, από τους χωρικούς. Έστελνε η μάνα τους τον Βάγγο, τον Νικολάκη, τ' αδέλφια της, να ψωνίσουν. Πέρα στη θάλασσα φαινόταν το Δρακονήσι. Είχε μια φίλη, την Φιλιώ, από το κοντινό χωριό. Μεγαλύτερη, θα την πέρναγε κι' επτά, κι' οκτώ χρόνια, ίσως και παραπάνω. Κάναν παλαβομάρες, παίζανε, χόρευαν μόνες τους, αλώνιζαν όλη τη μέρα, τον Σεπτέμβρη γύριζε στην Αθήνα κατράμι. Αντηλιακά δεν είχε, νιβέα, τέτοια. Ελαιόλαδο του μαγειρέματος. Κατεβαίναν για μπάνιο καθημερινώς, κι' άλλα κορίτσια μαζί. Είχε ένα μονοπάτι μέσα στο φαράγγι, κι' εκεί μία παραλιούλα. Γυμνές, ποιός να τις δει, ερημιά, όπως και τώρα. Οι...

Αληθεύει πως εγεννήθην τον Ιούνιο του 1954. Όμως ως προς την ακριβή ημερομηνία, καλύτερα να την κρύβω. Όπως βλέπετε, μου φέρανε μια τούρτα άσπρη, κι' εμένα δεν μ' άρεσε, μ' άρεσαν έκτοτε τα σουβλάκια με μπύρες. Αυτή η γυναίκα που μ' αγκαλιάζει και χαμογελά, λέγεται Ζωή. Θέλω να την πάρω τηλέφωνο, να δω τι κάνει, αλλά όλο το αναβάλλω, ντρέπομαι, φοβάμαι δεν ξέρω γω τι. Είμαι ωστόσο ένα καταθλιπτικό μωρό, στα πρώτα μου γενέθλια. Θεωρούσα ματαιότητα να σβύσω το κεράκι, καταλάβαινα τι πάει να πει, θα ζούσα απλώς έναν χρόνο λιγότερο. Οπότε σκέφθηκα να μετακινήσω την ημερομηνία γεννήσεώς μου στην 18 η Ιουνίου, επέτειο της μάχης του Βατερλώ. Μήπως νικήσω και εγώ την μοίρα μου. Όσοι αφελείς εννοούν την μάχην του Βατερλώ ως σύμβολο τραγικό και αιώνιο της πλέον ολοκληρωτικής πανωλεθρίας, πλανώνται πλάνην οικτράν. Στας επομένους γραμμάς θα ανατρέψω αυτήν την εξωφρενική δοξασία, με μία σύντομη παράθεση των γεγονότων της μάχης εκείνης. Και θα σας αποκαλύψω το ελπιδοφόρο...

Η κ ανονιοφόρος Λωρελάη Στα 1903 η Ελλάδα είχε τα μαύρα της τα χάλια. Είχε πέσει στην χρεωκοπία και είχε γίνει Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος. Όπου πρωτοστατούσαν οι γερμανοί, αυτοί δεν σήκωναν κουβέντα, που πάει να πει πως ό,τι κέρδιζε το κράτος το τσεπώναν οι πιστωταί κι' οι γερμαναραίοι. Κάτι λίγα μένανε, ελάχιστα. Και ερωτάται με τι πλήρωνε μισθούς και συντάξεις το ταμείο. Και σας λέω πως δεν είχε τόσους δημοσίους υπαλλήλους. Και δεν είχε καθόλου συνταξιούχους. Καθόλου. Οπότε φτάνανε και τα λίγα. Η Λωρελάη ήταν θαλαμηγός, αλλά την αγοράσανε οι γερμανοί και της βάλανε κάτι κανονάκια και την κάναν κανονιοφόρο. Βοηθητικό πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού, δηλαδή. Να μεταφέρει διπλωματικά έγγραφα, να πούμε, από και προς την Κωνσταντινούπολη. Που ήτανε η πρωτεύουσα της Τουρκίας τότε. Αλλά το είχανε και για φυλακή. Εκείνη την εποχή, γερμανοί και τούρκοι ήτανε τακίμια, είχε πολλούς γερμανούς στην Τουρκία, στρατιωτικοί και πολίτες. Οπότε αν έκανε κανάς γερμανός καμία ματσαράγκα, το...

Χαλάνδρι, πίσω από την Αγία Βαρβάρα, στην θέση της σημερινής Ζαν Μωρεάς, στα 1910.   Από το Πάσχα και μετά έτρεχα. Να εξηγηθώ: Μέχρι το Πάσχα πήγαινα στο γυμναστήριο του Καρβέλλα. Ο Καρβέλλας ήταν ο θείος του άλλου του Καρβέλλα, του συνθέτη. Και είχε αυτό το γυμναστήριο. Που ήτανε στον ουρανοξύστη, ακριβώς στη στροφή της Αγίας Βαρβάρας, επί της Εθνικής Αντιστάσεως, στο υπόγειο. Εκεί απέναντι ήτανε η βίλλα του Παπαθανασίου, μία μεγάλη, άσπρη με κεραμίδια. Αυτός ο Παπαθανασίου έγινε υπουργός οικονομικών επί Καραμανλή, δηλαδή όχι ο ίδιος, ο γιός του έγινε, κι' όχι του εθνάρχη, αλλά του ανηψιού, του επιλεγόμενου μπουχέσα. Και στην βίλλα βάλανε μία σημαία με μισοφέγγαρο, και την κάνανε πρεσβεία της Τυνησίας. Δίπλα στην βίλλα, επί της Εθνικής Αντιστάσεως μιλάμε, είχε μία μάντρα με ωραιότατο σιδερένιο κιγκλίδωμα φερφορζέ και μία εξ ίσου ωραιότατη πόρτα φερφορζέ, δεν τα βρίσκεις πια αυτά, νόμιζες πως ήτανε χασιέντα μεξικάνικη. Εκεί μέσα ήτανε το κτήμα του Λυ...

Α γόρασε ο πατέρας ένα οικόπεδο και έχτισε εξοχικό. Στον δρόμο από τον Ισθμό προς Επίδαυρο. Ήταν ένα σπίτι με κεραμίδια μπροστά στη θάλασσα. Πέτρινη θάλασσα. Άμμος πουθενά. Μόνο βότσαλο, ασπριδερές πέτρες για χιλιόμετρα. Και μέσα μαύροι αχινοί χιλιάδες. Εκείνη την εποχή, ψυχή ζώσα, μόνο τρακόσια μέτρα μακριά ένα άλλο σπίτι. Ούτε τηλέφωνο, ούτε ηλεχτρικό, ούτε νερό. Δίπλα στο σπίτι έβαλε ο πατέρας και χτίσανε μια δεξαμενή τσιμεντένια. Πάνω από την δεξαμενή στήσανε πεντέξι μέτρα ύψος μιαν εξέδρα από ντέξιον, και πάνω στην εξέδρα βάλανε δύο βαρέλες σιδερένιες, πράσινες σκούρο. Ερχόταν το βυτίο μια στις τόσες και γέμιζε την δεξαμενή, τρείς τόννους, τέσσερις, δεν ξέρω. Όμως το νερό έπρεπε να πάει απάνω στις βαρέλες ώστε να εξυπηρετείται το σπίτι, καζανάκι, κουζίνα, λουτρό, λόγω υψομετρικής διαφοράς, αλλιώς δεν έρρεε από μόνο του. Άρα, υποχρεωτικώς έπρεπε να ανέβει στις βαρέλες. Βάλανε λοιπόν μίαν αντλία χειρός κι' ανέβαζε το νερό απάνω με τη σωλήνα. Ήταν μια καθημερινή αλληγορί...