Ο Μίκης, ο Χρόνης Μίσσιος, και τα παϊδάκια.
Τον Χρόνη Μίσσιο τον γνώρισα μια βραδιά που φάγαμε μαζί παϊδάκια σε μια ταβέρνα στο Καπανδρίτι. Ήταν χειμώνας, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 80. Περάσαμε πολύ ωραία, και η συζήτηση εξαιρετική, για τα επίκαιρα, για τα παλιότερα, όλα. Λέγαμε για τον Σαββόπουλο. Εγώ, εκείνο τον καιρό, τα Τραπεζάκια Έξω τα θεωρούσα ως έκφραση μιας νέας ελληνικότητας, της οποίας η Ορθοδοξία ήταν ένα έξτρα αξεσουάρ, αν ήθελες την έπαιρνες μαζί με τον υπόλοιπο δίσκο, αν δεν ήθελες πάλι, δεν την έπαιρνες, κι' αν ο Σαββόπουλος ήθελε τελοσπάντων να τα γυρίσει και να θρησκέψει, δικός του ήταν λογαριασμός. Γιατί, στο φινάλε και ο Μίκης δεν ήταν κωλοτούμπας; Που κατέβηκε με το Εσωτερικό, είδε που δεν περπατάει, και κατέβηκε με το Εξωτερικό να βγει βουλευτής;* Να τι μου είπε, ο Μίσσιος. -Άκου, εγώ τους ξέρω και τους δύο, ήμουνα γραμματέας στους Λαμπράκηδες της Θεσσαλονίκης, τον ένα τον είχα καθοδηγούμενο, και τον άλλο καθοδηγητή, ήταν πρόεδρος της οργάνωσης. Και θα σου πω ένα πράμα, ο ένας υπολογίζει κ...