Όνειρο της 8ης Ιανουαρίου 2018, χαράματα.
Είμαστε με τον Κλε, στην Θεσσαλονίκη. Για κάποιον άγνωστο λόγο, οπλοφορούμε. Αυτός έχει ένα μάγκνουμ ασημένιο με λαβή ελεφαντοστούν τρομερό, τόχει στην απομέσα τσέπη στο μπουφάν. Εγώ έχω ένα καλάζνικοφ κρυμμένο στη μασχάλη μου, κι' αποπάνω κάτι σαν τρενσκότ μαυριδερό προς το ανθρακί απροσδιορίστου αποχρώσεως. Αλλά περισσεύει το καλάζνικοφ αποκάτω, φαίνεται η κάνη του. Πάμε πάνω στο Σειχσού. Έχει κάτι πολυκατοικίες καινούργιες, αλλά προχειροφτιαγμένες και άσκημες, σαν εργατικές κατοικίες. Είναι μια συμμορία εκεί στον δρόμο, δεν ξέρουμε τι περιμένουνε, κάτι. Πλησιάζει ο Κλε, τους μιλάει ωραία, ευγενικά, να μας αφήσουνε να περάσουμε, ξερωγώ. Σε λίγο γυρίζει πάλι προς τα μένα μαζί με έναν πολύ αγριεμένο, σκυλόφατσα, και πολύ βρωμιάρης φοράει μια αθλητική φόρμα αυτός. Θάναι ο αρχηγός, μάλλον. Με το που βλέπει το καλάζνικοφ να προεξέχει από το τρενσκότ, παθαίνει πανικό, τραβάει το μπιστόλι, είχε μπιστόλι. Προλαβαίνω όμως εγώ, σηκώνω το καλάζνικοφ, τακατακατάκα, τον γαζώνω. Τρέ...